Хэдгэнэ энүүгээр тэрүүгээр ууртай нь аргагүй дүнгэнэн ниснэ. Тэр юм бүхэнд л бухимдана: дүнгэнэн нисдэгтээ , зөгий мэт алтан шаргал биш хар бараандаа , цэцэг цэцэг дамжин нисдэггүйдээ бухимдана. Амьдрал түүнд хэтэрхий шударга бус хандсанд бухимдана . Ингээд тэр аялалд гараваа юм бүхэнг, амьд амьтан бүхнийг үзэн яддаг болохоороо шөнөөр л ниснэ. Шөнийн аниргүйд өөрийнх нь дүнгэнэх л сонсогдож өөр юуны чимээ үгүй, хав харанхуй юу ч үл үзэгдэг ч түүний дотор түнэр харанхуй оршин байдаг болохоор тэр ч нээх тоохгүй . Нэгэн тэргэл сартай шөнө орчиний юм бүхэн гэрэлтэн голын ус зөөлөн урсаж намуухан шаагихыг анх удаа хэдгэнэ ажиглаж нэг хачирхайлтай юм олж харсан нь голын ус хэдий урсах ч сарны тусгал голын урсгалаар үл урсан нэг л газараа долгиотон байх ажээ . Хэдгэнэ өөрийнх нь дүнгэнэх чимээ голын усыг урсгаж буй мэт сонсогдуулж байна уу!? хэмээн уурсасан боловч голд хөвөх бяцхан завийг хараад үгүй ээ! гол яалт ч үгүй урсаж байгаан байна гэж өөр өөртөө давтан бувтнаад саяны хачирхалтай явда...
Минийх ... Тэгээд таных :Д