Чихний хар хорхой төрөхөөсөө л бусдад тэнэг гэж шоолуулж өсжээ. Тэнэг хар Тэнхэлгүй хар Мангар хар Маажга хар хэмэнэ хэлүүлж , шоолуулж өсөх тийм ч таатай байсангүй . Тэр энэ бүхэнг тоодоггүй ч сонсох бүрийд нь сэтгэлийнх нь модны нэг навч шарлан унаж хийсэх мэт санагдах ажээ. Сэтгэл гэдэг хэрэг дээрээ эмзэг авай ! Нэг л өдөр тэр энэ бүхнээс залхаж , тэнэг гэдэгтээ гутарч эхэллээ . Гэхдээ энэ өдөр нь энгийн нэг л өдөр биш дурласан цохондоо хайраа илчлээд тэнэг гэж гологдсон болохоор иржээ . Одоо итгэл нь ямар ч навч үгүй өвлийн хувхай мод болоод сүглийн харагдана. Тэнд юу ч байхгүй нүв нүцгэн, бодлын салхи хүртэл хов хоосон аниргүй ганцаараа л үлээн одно. Өдөр хоног урсан өнгөрч болж буй зүйл чих, нүдний хажуу, өмнүүр шунхын, зурсхын өнгөрөх авч сэтгэлд нь тэр өөрөө нэг л газар, нэг л цагт зогсоод, байгаад байх шиг санагдана. Тэр хайрынхаа төлөө тэмцэх ёстой!, аз жаргалаа өөрийн гарар бүтээх хэрэгтэй! Би энэ бүхнийг чадаж л таараа х...
Минийх ... Тэгээд таных :Д