Skip to main content

#18. Гэрэлт цох

Шөнийн аниргүйг эвдэн нуурын эрэгдэх унасан модны хөндийд Хаха гэсэн цуурай хадлаа. Хаха , хаха чиний бөгс гэрэлтээд байна гэсэн чимээ үргэлжлүүлэн цуурайтаж буй зүг рүү ойртвол хоёр гэрэлт цох нэгнийгээ шоолон инээлдэнэ. Хаха , хаха өгзөг чинь гэрэлтээд байна . Бөгс чинь туяараад байна гээд л хөхөрч гарлаа . Би юу болсонг нь сайн ойлгоогүй ч тэр хоёр дээр очоод та хоёрын хоёулангын чинь л өгзөг гэрэлтээд байна ш дээ гэтэл тэр хоёр над руу муухай харцгааснаа дуу хоршуулан инээж гарав . Хаха , гэрэлтдэг бөгс бид хоёрын бөгсийг гэрэлтдэг гэнээ гэсээр хоолой хорших нь холгүй инээж гарав .
Энэ үед ч гурав дахь гэрэлтдэг өгзөг ирсэнээ та гурав юунд инээгээв гурвуулангын чинь өгзөг гэрэлтээд байхад гэхэд би инээдээ барьж дийлсэнгүй нөгөө хоёртойгоо нийлэн сүүлийн гэрэлтдэг өгзөгийг шоолж гарав .Төд удалгүй 4,5,6 ... ирцгээв.Сүүлдээ хэн ч яагаад инээж байгааг мэдэхээ болцгоов .Бүгд л ирээд инээсээр .Энэ бүх утгагүй инээд алдалтанд залахсандаа би харихаар шийдэн гэрийн зүг эргэн нисэв. Гэнэт бүгд инээхээ больчихов. Гайхаад эргээд хартал бүхэл бүтэн гэрэлтдэг өгзөгний сүрэг намайг дагаж байлаа. Би ч тэссэнгүй инээд алдсанд тэд мөн л урдын адил хөхрөлдөж эхэллээ . Хаха , хаха ...
Надад тийм ч инээдтэй санагдахаа больсон энэ бүхэнээс залхан ядаж л холдох минь гэж бодон эргэв. Энэ үед тас тас хөхрөлт улам багассаар нам гүм боллоо. Би дуугай л цааш эргэж харалгүй ниссэнд хэн ч инээсэнгүй .Сониуч зандаа хөтлөгдөн эргэж харвал гэрэл улам хурц болж . Би та нар яагаад намайг дагаад байгаан гэтэл мэдэхгүй чи бүхнийг эхлүүлээ биз дээ гэв .
–Юуг? Гэвэл инээдийг гэж энд тэндээс хашгиралдана .
-- Би эхлүүлээгүй тэгээд ч би эхлүүлсэн байлаа гээд яах гэж би уйджиина би явлаа гэтэл тэгээд бид яах болж байна ? гэж тэд нэгэн дуугаар орилцгоов...

Comments

Popular posts from this blog

Болзоо

Өдөржин хүлээсэндээ ганцаардсан Жагаа утсаа харж чадахгүй хөрвөөнө. Өөрөө бичихээр хорвоо хагарчих юм шиг санагдах аж. Хэрвээ би царайлаг байсан бол, хэрвээ би өндөр байсан бол, хэрвээ би баки байсан бол гэх мэтчилэн бодож өөр өөрийгөө аргадаад байна уу!? ятгаад байна уу!? гэдгээ ялгах чадалгүй дурлачхаж. Гэхдээ тэрийгээ Жагаа яаж мэдэх билээ. Мэдсэн бол уйлж унжиж "Хорвоо яагаад надад ингэж хатуу хандана вэ? Анхны хайр минь яагаад өнчин байгаа юм бэ!?" гээд агсам тавих нь гарцаагүй. Анхны хайр бариа биш гараа гэж хэн нэгэн өөр нэгэндээ хэлж байсан тохиолдол түүхэнд байсангүй. Байлаа гэхэд тэр нь согтуу хүний чихэнд ороод сэгсрэгдэж. Газарт унаад шалбааг болж. Бардам зандаа шүд зуух Жагаа сошиалаар нь нэг шагайж, мессежээрээ нэг өнгийнө. Бичмээр санагдаж болохгүй юм шиг дотор нь давчдан. Юу хийсэнийг нь, юу хийж байгааг нь мэдээд өөрийнхөө тухай бичиж гоё нар, зөөлөн салхи, шиврээ бороо хуваалцахыг хүснэ. Нөгөө талд нь Уран энэ тухай огт бодсонгүй. Хааяа нэг Жагаагаас зурвас

#6. Царцаа

Шавьжны ертөнцөд шавьж болгон царцааг далавчтай байж нисдэггүй гэж шоолно. Би нисдэг гэж царцаа хичнээн гүрийвч нисэж үл чадна. Хичнээн хүсээд залбираад нисэж чадахгүй хэвээр л байна. Урьдын адил царцааг бүгд гадуурхана. Ганцаардал дунд үзэн ядалт төрөөд оволзоод байвч хэн ч биш ердөө л нэг царцаа болохоор яаж ч үл чадна. Шүүдэрийн дусал гэдэг бол шавьжнуудад мөнхийн ус л гэсэн үг харин шавьжнууд хөөрхий царцааг гадуурхаад тэрүүнээс үл уулгана. Ганцаардал дунд царцаа улам живсээр л . Царцаа бодлоо би бол би. Би сэтгэл хангалуун байж л амьдарч чадаж байвал бусадын юу бодох нь ямар хамаа байх билээ. Ингээд царцаа ганцаараа амьдрах боллоо. Хойд. өмнөд туйл элсэн цөлүүдэд очсон боловч хөөрхий царцаа урьдын адил шоовдорлогдсоор. Нисдэггүй далавчтан, нисдэггүй далавчтан... Аль эсвэл амьдрал оршихийн аргагүй газар л түүнд амар амгаланг өгөх боловч амьд байх боломж өгөхгүй зовооно. Царцаа эцэст нь амьдралд ганцаараа амьдаргүйг ойлголоо. Энэ л үед үзэн ядалт нь өшөө хорсол боллоо. Царцаа далавч

#10. Тэмээлзгэнэ

Тэмээлзгэнэ бол говь нутагын заан. Тэр их том болохоор тэмээ гэхээсээ илүү тэмээлзгэнийг хүмүүс уналагадаа хэрэглэх дуртай байв. Томоос гадна өнгө үзэмж нь солонго мэт, нэг нэгнийг нь хооронд нь андуурч эндүүрэх дохиолдол ч багаа байдаг болохоор хүмүүс дуртай нь аргагүй хэрэглэнэ. Хүмүүс аажим аажимаар суурьшиж эхэлсэнээр орчин тойронгоо хамгаалуулахаар нохойг тэжээж эхэллээ. Нохой ч илүү амар тайван амьдралаасаа салахгүйн тулд хичээнгүйлэн зүтгэнэ. Тэмээлзгэнэ аймаар том боловч жижигхэн зүрхтэй амьтан ядаж байхад айлийн ойролцоо зөрөх төдийд л нохойнууд дайрч барьж идэх шахна. Хөөрхий тэмээзгэнэ өөрлүү нь биш унаж яваа хүнрүү нь дайрч буйг яаж мэдэх билээ дээ!? Айсанаасаа болоод тэмээлзгэнэ урьд урьдийнхаас бага иддэг боллоо үүнээсээ болоод бие нь ч жижгэрч эхлэв. Ингээд хүмүүс нэг л өдөр уналгадаа ашиглахаа болив. Юм л бол харангадаад уначихдаг амьтангаар яаж тээвэр хийх вэ дээ!? ингээд тэмээлзгэнэ боджээ: том байх тусам жижиг биетэй гарууд намайг дээрэлхдэг байсан юм чинь би тэднээс