Чихний хар хорхой төрөхөөсөө л бусдад тэнэг гэж шоолуулж өсжээ.
Тэнэг хар
Тэнхэлгүй хар
Мангар хар
Маажга хар хэмэнэ хэлүүлж , шоолуулж өсөх тийм ч таатай байсангүй . Тэр энэ бүхэнг тоодоггүй ч сонсох бүрийд нь сэтгэлийнх нь модны нэг навч шарлан унаж хийсэх мэт санагдах ажээ. Сэтгэл гэдэг хэрэг дээрээ эмзэг авай ! Нэг л өдөр тэр энэ бүхнээс залхаж , тэнэг гэдэгтээ гутарч эхэллээ . Гэхдээ энэ өдөр нь энгийн нэг л өдөр биш дурласан цохондоо хайраа илчлээд тэнэг гэж гологдсон болохоор иржээ . Одоо итгэл нь ямар ч навч үгүй өвлийн хувхай мод болоод сүглийн харагдана. Тэнд юу ч байхгүй нүв нүцгэн, бодлын салхи хүртэл хов хоосон аниргүй ганцаараа л үлээн одно. Өдөр хоног урсан өнгөрч болж буй зүйл чих, нүдний хажуу, өмнүүр шунхын, зурсхын өнгөрөх авч сэтгэлд нь тэр өөрөө нэг л газар, нэг л цагт зогсоод, байгаад байх шиг санагдана. Тэр хайрынхаа төлөө тэмцэх ёстой!, аз жаргалаа өөрийн гарар бүтээх хэрэгтэй! Би энэ бүхнийг чадаж л таараа хэмээн өөр өөрийгөө ятгаад хэрхэн хайрт цохондоо гологдохгүй байх талаар бодоод бодоод нэг л цэгт төвлөрнө. Ухаантай болох! Тиймээ ухаантай болох хэрэгтэй гэхдээ яаж? хэрхэн? гэж бясалгаж ахуйд гэнэт нэгэн санаа толгойд нь зурсхын орж ирсэнд өөрийн эрхгүй инээмсэглэсэнээ нүд нь атхагаар гялалзан эргэн тойрноо гүйлгэн ажив.
Гадаа харанхуй болжээ чихний хар хорхой ухаантай болох санаагаа биелүүлэхээр шөнийн харанхуйд гэтэн явна. Байгаль дэлхий хүртэл өөрийг нь ивээж байх ши саргүй шөнө байсанд чихний хар хорхой баярлан энэ бүхэн бүтэх нь, би ухаантай болох нь хэмээн дотороо бодоод баацганан зорьсон газарруугаа гүйнэ ....
Аааа... гэж хэн нэгэний орилох шөнийн аниргүйг бут ниргэн, дэнгийн гэрэл харанхуйг гэрэлтүүлэхэд "миний чих, миний чих" гэж хэн нэгэний орилох араас нь залган цуурайтлаа.
Тэнэг хар
Тэнхэлгүй хар
Мангар хар
Маажга хар хэмэнэ хэлүүлж , шоолуулж өсөх тийм ч таатай байсангүй . Тэр энэ бүхэнг тоодоггүй ч сонсох бүрийд нь сэтгэлийнх нь модны нэг навч шарлан унаж хийсэх мэт санагдах ажээ. Сэтгэл гэдэг хэрэг дээрээ эмзэг авай ! Нэг л өдөр тэр энэ бүхнээс залхаж , тэнэг гэдэгтээ гутарч эхэллээ . Гэхдээ энэ өдөр нь энгийн нэг л өдөр биш дурласан цохондоо хайраа илчлээд тэнэг гэж гологдсон болохоор иржээ . Одоо итгэл нь ямар ч навч үгүй өвлийн хувхай мод болоод сүглийн харагдана. Тэнд юу ч байхгүй нүв нүцгэн, бодлын салхи хүртэл хов хоосон аниргүй ганцаараа л үлээн одно. Өдөр хоног урсан өнгөрч болж буй зүйл чих, нүдний хажуу, өмнүүр шунхын, зурсхын өнгөрөх авч сэтгэлд нь тэр өөрөө нэг л газар, нэг л цагт зогсоод, байгаад байх шиг санагдана. Тэр хайрынхаа төлөө тэмцэх ёстой!, аз жаргалаа өөрийн гарар бүтээх хэрэгтэй! Би энэ бүхнийг чадаж л таараа хэмээн өөр өөрийгөө ятгаад хэрхэн хайрт цохондоо гологдохгүй байх талаар бодоод бодоод нэг л цэгт төвлөрнө. Ухаантай болох! Тиймээ ухаантай болох хэрэгтэй гэхдээ яаж? хэрхэн? гэж бясалгаж ахуйд гэнэт нэгэн санаа толгойд нь зурсхын орж ирсэнд өөрийн эрхгүй инээмсэглэсэнээ нүд нь атхагаар гялалзан эргэн тойрноо гүйлгэн ажив.
Гадаа харанхуй болжээ чихний хар хорхой ухаантай болох санаагаа биелүүлэхээр шөнийн харанхуйд гэтэн явна. Байгаль дэлхий хүртэл өөрийг нь ивээж байх ши саргүй шөнө байсанд чихний хар хорхой баярлан энэ бүхэн бүтэх нь, би ухаантай болох нь хэмээн дотороо бодоод баацганан зорьсон газарруугаа гүйнэ ....
Аааа... гэж хэн нэгэний орилох шөнийн аниргүйг бут ниргэн, дэнгийн гэрэл харанхуйг гэрэлтүүлэхэд "миний чих, миний чих" гэж хэн нэгэний орилох араас нь залган цуурайтлаа.
Хэхэхэ..хөөрхөн бичжээ...гэхдээ сүүлд нь юу болсныг нь нэн их сайн ойлгосонгүй ?...гэхдээ их хөгжилтэй төгссөн юм шиг санагдаад явчихлаа :)
ReplyDelete