Гэрээс гарсан чулуу гурван жил төөрдөг. Үл мэдэх хүү өшиглөөд явууллаа. Газар үзээгүй ганган чулуу хорвоо дэлхий үзэв. Бурхан өрөвдөх юм бол өргөөд л тавьчих газар. Тавилан нь юм болохоор даанч тэнэж одов. Эцэг нь хүүгээ загнана. Гутлаа муухай болгочихлоо. Зүгээр яваа ч чи. Ёс мэддэг бол хээрийн чулуу хөнддөггүй юм. Хөндий хоосныг нь дүүргэ гээд үглэх авай. Чулуу оршин байснаа мэдэх ч гарал үүслээ эс санана. Эцэг, эх байсан уу!? Их тэсрэлтэд алдсан уу!? Тэгэвч тэр нутагтаа буцах хүсэл тэмүүлэлтэй. Буурилж тогтсон нутагтаа эглээ тэврээд хэвтэх дуртай. Одоо эргэлдэж. салхи гүйгээд гүн бодолдоо тэр дарагддаг сан. Өвөр нь өвдөж, орой нь сийгнэ. Нутгаа хайж тэр мөлхөж гарлаа.
Аавын бийд хүнтэй танилц агтын бийд газар үз гэж эцэг хүү дээ зөвлөнө. Өнчин чулуунд боломж байсангүй. Аргагүй эрхэнд тэнэмэл болов. Мөлхөж явахад нь хорвоо дэлхий өөрчлөгдөнө. Хүү тэгэвч үл ухаарна. Унаад босоход нь түшээд босгох хүн байгаа болохоор эрх дураараа гүйнэ. Нутагтаа ирэв үү!? хэмээвэл үер бууж түүнийг хөөнө. Газартаа ирлээ гэтэл цас дарж түүнийг тэвэрнэ. Уулс алсаа шивнэнэ. Хаа хүрэх билээ хүү минь!? Ууландаа ир, усандаа шумба. Жаргал нүдэнд нь харагдах ч тэр төрсөн газартаа үнэнч. Нар гарч, сар буусаар өсөж том болсон хүү алс орон зорив. Эрдэм ном өвөрлөж авахаар эцэгтээ зулайгаа үнэрлүүлэн одлоо.
Цаг хугацаа үл мэдэх чулуу эмтэрч, хэмхэрч эхэллээ. Хурц ширүүн ирмэг нь гөлийж, толийх аж. Салхи элээд гарахдаа үнсээд өнгөрнө. Нар ээгээд жаргахдаа хэмлээд бууна. Тэгэвч тэр бууж өгсөнгүй. Өөрөө зүтгэнэ үү!? Зөн совин уу!? Үүл түүнийг ангав уу хэмээн алгаа тосно. Өндөр модод, өлийх өвс алжаав уу хэмээн бөхийн ёсолно. Харийн нутагт хүү хүнтэй ч танилцана, газар ч үзнэ. Нутгаа санаж хааяа нэг зүүдэлнэ. Тэгэвч түүнд харих бодол үгүй. Нүд нь нээгдэж, ухаан нь тэлээд сэтгэл нь уужирна. Хорвоогийн ёсыг тэр сурч мэдсэн ч ухаж ойлгох цаг нар нь арай ирээгүй ажээ. Үйлээ үзэн мөлхөх чулуу нэгэн зорилгоор урагшилна. Амар тайван амьдрах аз жаргал нь түүнийг дуудна. Толгой өндийн тэнгэр харах тэнхээ түүнд байсангүй. Амьсгал авч хэсэг суугаад үнэн мүнэнийг тунгаах сэхээ түүнд төрсөнгүй.
Төөрч явсан чулуу бууриндаа ирээд хэвтлээ. Тэнэж явсан хүү гэртээ нэг айлчиллаа. Овооны эх нь танд, Олзны их нь манд гээд өргөж тэр цацав. Гуньж гутарсан чулууны тэнхээ тасран ойчлоо.
Аавын бийд хүнтэй танилц агтын бийд газар үз гэж эцэг хүү дээ зөвлөнө. Өнчин чулуунд боломж байсангүй. Аргагүй эрхэнд тэнэмэл болов. Мөлхөж явахад нь хорвоо дэлхий өөрчлөгдөнө. Хүү тэгэвч үл ухаарна. Унаад босоход нь түшээд босгох хүн байгаа болохоор эрх дураараа гүйнэ. Нутагтаа ирэв үү!? хэмээвэл үер бууж түүнийг хөөнө. Газартаа ирлээ гэтэл цас дарж түүнийг тэвэрнэ. Уулс алсаа шивнэнэ. Хаа хүрэх билээ хүү минь!? Ууландаа ир, усандаа шумба. Жаргал нүдэнд нь харагдах ч тэр төрсөн газартаа үнэнч. Нар гарч, сар буусаар өсөж том болсон хүү алс орон зорив. Эрдэм ном өвөрлөж авахаар эцэгтээ зулайгаа үнэрлүүлэн одлоо.
Цаг хугацаа үл мэдэх чулуу эмтэрч, хэмхэрч эхэллээ. Хурц ширүүн ирмэг нь гөлийж, толийх аж. Салхи элээд гарахдаа үнсээд өнгөрнө. Нар ээгээд жаргахдаа хэмлээд бууна. Тэгэвч тэр бууж өгсөнгүй. Өөрөө зүтгэнэ үү!? Зөн совин уу!? Үүл түүнийг ангав уу хэмээн алгаа тосно. Өндөр модод, өлийх өвс алжаав уу хэмээн бөхийн ёсолно. Харийн нутагт хүү хүнтэй ч танилцана, газар ч үзнэ. Нутгаа санаж хааяа нэг зүүдэлнэ. Тэгэвч түүнд харих бодол үгүй. Нүд нь нээгдэж, ухаан нь тэлээд сэтгэл нь уужирна. Хорвоогийн ёсыг тэр сурч мэдсэн ч ухаж ойлгох цаг нар нь арай ирээгүй ажээ. Үйлээ үзэн мөлхөх чулуу нэгэн зорилгоор урагшилна. Амар тайван амьдрах аз жаргал нь түүнийг дуудна. Толгой өндийн тэнгэр харах тэнхээ түүнд байсангүй. Амьсгал авч хэсэг суугаад үнэн мүнэнийг тунгаах сэхээ түүнд төрсөнгүй.
Төөрч явсан чулуу бууриндаа ирээд хэвтлээ. Тэнэж явсан хүү гэртээ нэг айлчиллаа. Овооны эх нь танд, Олзны их нь манд гээд өргөж тэр цацав. Гуньж гутарсан чулууны тэнхээ тасран ойчлоо.
Comments
Post a Comment