Намайг хүүхэд байхад хотын гудамжаар траншейны гэх хүүхдүүд их байдаг байлаа. Нэг хүүхэд гэрээсээ зугтаад юм уу? Уруу татагдаад траншейны хүүхэд болж байгаа тухай олон ангит кино ч гардаг байсан. Аав, ээжүүд хүүхдээ тийм болчихно гээд л их айдаг байсан байх. За тэгээд нөгөө хүүхдүүд амьдрах гээд л тэр байх. Эсвэл өөр юм мэдэхгүй болохоороо ч тэр байх дээрэм хийнэ, хулгай хийнэ. Яаж буруутгах билээ. Зүгээр байгаа, гэр оронтой хүмүүс нь хүртэл хулгай, дээрэм хийж байхад.
Нэг мэдсэн тийм хүүхдүүд анзаарагдахгүй болчхож. Эсвэл би өөрөө тэр бүхэнд дасаад өнгөц хараад өнгөрдөг болчхож. Томчуудад харагддаггүй болохоор л тэр хүүхдүүд өрөвдөлтэйгөөр амьдраад байсан юм биш биз. Аль эсвэл надын хамт бүгд өтөлжээ. Өвгөнтийхөн нэрээ сольсон бололтой бас. Өдөр бүр л зурагтаар гараад байдаг байсан санагдах юм. Бүгд хордоод үхсэн ч байж мэднэ. Одоо тэгтэл эргээд тэд нар ирээд байх шиг. Өвгөнт нь дууссан болохоор өөр юманд орсон бололтой.
Гуйлга гуйж буй хүнтэй таарав. Мөнгө өгөх тухай бодох үед шинэ, хуучин хоёр 500т байгаа санаанд орлоо. Өөрийн мэдэлгүй хуучныг нь сонгоод өгч байх юм би. Гайхан бодов. Ядарсан болохоор нь дорд үзээд хуучныг нь өгөв үү? Зүгээр л тэгж таараад өгчхөв үү? Өөр хүн гуйсан бол яах байсан юм бол. Санаа зовсондоо эргэн харвал хэн ч үгүй сууж байна. Би л илүү юм бодсон юм шиг. Эсвэл тэд нарт байдаг л зүйл болохоор тэр бүхэнд дарагдаад эс тооно уу. Амьдрал нь хэцүү болохоор над шиг шинэ, хуучин мөнгө гэж санаа зовох зай байдаггүй байх л даа.
Өлгийтэй хүүхэд тэвэрсэн эр, эм хоёр хотын төвөөр алхаж гуйлга гуйна. Эхлээд ах хөдөөнөөс ирсэн юм аа, буцах мөнгө байхгүй туслаач гэдэг байсан бол сүүл сүүлдээ тэгэхээ болиод зүгээр л мөнгө гуйна. Өдөр болгон надтай тааралдах атлаа таньж байгаа шинж алга. Хэдэн зуун хүнээс гуйж байгаа болохоор тэрэнд би сонин биш байгаа байхдаа. Байдаг л нэг хүн. Өглөө ажилдаа, орой ажилдаа. Боломжтой атлаа би өдөрт нэг л өгнө. Заримдаа уурч хүрэх шиг. Яагаад би өгөх ёстой гэж!? Хөөрхий өлсөж байгаа байхдаа. Хэн л ийм амьдрал сонгох гэж. Би өдрийн хоолон дээрээ цай авч уухгүй байхад л болно дөө. Би ямар цай угаасаа уух биш. Цай уусан гээд л бодчихъё.
Жингээ үзүүлээрэй гэж нэг эмгэн гуйна. Би санаа зовоод зөрөөд л өнгөрнө. Харах бүрд жин байхгүй зүгээр мөнгө гуйж байсан бол өгөх байсан даа гэж бодно. Тэр эмээ зүгээр хүнээс мөнгө гуйж чадахгүй болохоор бага ч гэсэн хөдөлмөрлөөд мөнгө олохыг хичээнэ. Тэгтэл би тэрнээс болоод мөнгө эс өгнө. Гуйлга гуйгаагүй байхад нь дорд үзсэн юм шиг санагдана. Арай ч дээ миний сэтгэл. Хүнийг ялгаж гадуурхсаар л.
Намайг бага байхад байрны гадаа хутга ирэлдэг өвөө суудаг байлаа. Аав хутгаа аваачаад ирлүүлчхээрэй гээд явна. Би өөрөө чадах байж хөгшин хүнийг зарж байгаа юм шиг санагдаад өөрөө баахан зүлгэнэ. Нэг өдөр аав үүнийг мэдчихэв. Хөөрхий өвөө амьдрах гээд л ганц арга нь энэ байлгүй. Гуйлга гуйж явахаас чадах юм аа хийе гэж байхад нь чи туслахгүй яаж байгаа юм хэмээн намайг загналаа. Тэгсэн ч би тэр өвөөд түвэг удаж байгаа юм шиг санагдаад хутга аваачиж өгөхгүй байсаар байгаад нүүсэн дээ. Магадгүй манай хутганы мөнгө нэг талх авахад хүрэх л байсан байх даа хөөрхий. Тэгж мэдэж байгаа боловч одоо ч гэсэн би хажууд гараад ирвэл хутга өгч ирлүүлж эс чадна. Нэрэлхүү зан уу? Арай л хэтэрхий их юм бодоод байна уу, би!? Тийм л байх даа. Хөөрхий хэн гуйлга гуйж амьдрахыг хүсэх билээ.
Би баян болохоороо мөнгө өгөөд байна уу? гэвэл үгүй. Гэхдээ мэдээж боломжгүй мөртөө өгөөд байгаа ч юм байхгүй. Хүн юм болохоор өөрийгөө бодно. Илүү юм биш энгийн юм идчихээд зөрүүг нь өгч болох ч тийм сайхан сэтгэл байхгүй. Чадахаараа, болохоороо ховдоглочхоод үлдсэн бутархай халаасанд минь тээг болоод байгаа болохоор л өгөөд байгаа юм шиг. Арай ч бас тийм муухай хүн биш байлгүй хэмээн залбиръя. Магадгүй бурхан надаас асуувал чадахаараа л өгсөн шүү дээ гээд би худлаа уйлах байх даа. Үнэхээр чадахаараа юм уу!? гээд бурхан над уруу ширтэхэд чөтгөр цаана нь жуумалзах биз ээ.
Нэг мэдсэн тийм хүүхдүүд анзаарагдахгүй болчхож. Эсвэл би өөрөө тэр бүхэнд дасаад өнгөц хараад өнгөрдөг болчхож. Томчуудад харагддаггүй болохоор л тэр хүүхдүүд өрөвдөлтэйгөөр амьдраад байсан юм биш биз. Аль эсвэл надын хамт бүгд өтөлжээ. Өвгөнтийхөн нэрээ сольсон бололтой бас. Өдөр бүр л зурагтаар гараад байдаг байсан санагдах юм. Бүгд хордоод үхсэн ч байж мэднэ. Одоо тэгтэл эргээд тэд нар ирээд байх шиг. Өвгөнт нь дууссан болохоор өөр юманд орсон бололтой.
Гуйлга гуйж буй хүнтэй таарав. Мөнгө өгөх тухай бодох үед шинэ, хуучин хоёр 500т байгаа санаанд орлоо. Өөрийн мэдэлгүй хуучныг нь сонгоод өгч байх юм би. Гайхан бодов. Ядарсан болохоор нь дорд үзээд хуучныг нь өгөв үү? Зүгээр л тэгж таараад өгчхөв үү? Өөр хүн гуйсан бол яах байсан юм бол. Санаа зовсондоо эргэн харвал хэн ч үгүй сууж байна. Би л илүү юм бодсон юм шиг. Эсвэл тэд нарт байдаг л зүйл болохоор тэр бүхэнд дарагдаад эс тооно уу. Амьдрал нь хэцүү болохоор над шиг шинэ, хуучин мөнгө гэж санаа зовох зай байдаггүй байх л даа.
Өлгийтэй хүүхэд тэвэрсэн эр, эм хоёр хотын төвөөр алхаж гуйлга гуйна. Эхлээд ах хөдөөнөөс ирсэн юм аа, буцах мөнгө байхгүй туслаач гэдэг байсан бол сүүл сүүлдээ тэгэхээ болиод зүгээр л мөнгө гуйна. Өдөр болгон надтай тааралдах атлаа таньж байгаа шинж алга. Хэдэн зуун хүнээс гуйж байгаа болохоор тэрэнд би сонин биш байгаа байхдаа. Байдаг л нэг хүн. Өглөө ажилдаа, орой ажилдаа. Боломжтой атлаа би өдөрт нэг л өгнө. Заримдаа уурч хүрэх шиг. Яагаад би өгөх ёстой гэж!? Хөөрхий өлсөж байгаа байхдаа. Хэн л ийм амьдрал сонгох гэж. Би өдрийн хоолон дээрээ цай авч уухгүй байхад л болно дөө. Би ямар цай угаасаа уух биш. Цай уусан гээд л бодчихъё.
Жингээ үзүүлээрэй гэж нэг эмгэн гуйна. Би санаа зовоод зөрөөд л өнгөрнө. Харах бүрд жин байхгүй зүгээр мөнгө гуйж байсан бол өгөх байсан даа гэж бодно. Тэр эмээ зүгээр хүнээс мөнгө гуйж чадахгүй болохоор бага ч гэсэн хөдөлмөрлөөд мөнгө олохыг хичээнэ. Тэгтэл би тэрнээс болоод мөнгө эс өгнө. Гуйлга гуйгаагүй байхад нь дорд үзсэн юм шиг санагдана. Арай ч дээ миний сэтгэл. Хүнийг ялгаж гадуурхсаар л.
Намайг бага байхад байрны гадаа хутга ирэлдэг өвөө суудаг байлаа. Аав хутгаа аваачаад ирлүүлчхээрэй гээд явна. Би өөрөө чадах байж хөгшин хүнийг зарж байгаа юм шиг санагдаад өөрөө баахан зүлгэнэ. Нэг өдөр аав үүнийг мэдчихэв. Хөөрхий өвөө амьдрах гээд л ганц арга нь энэ байлгүй. Гуйлга гуйж явахаас чадах юм аа хийе гэж байхад нь чи туслахгүй яаж байгаа юм хэмээн намайг загналаа. Тэгсэн ч би тэр өвөөд түвэг удаж байгаа юм шиг санагдаад хутга аваачиж өгөхгүй байсаар байгаад нүүсэн дээ. Магадгүй манай хутганы мөнгө нэг талх авахад хүрэх л байсан байх даа хөөрхий. Тэгж мэдэж байгаа боловч одоо ч гэсэн би хажууд гараад ирвэл хутга өгч ирлүүлж эс чадна. Нэрэлхүү зан уу? Арай л хэтэрхий их юм бодоод байна уу, би!? Тийм л байх даа. Хөөрхий хэн гуйлга гуйж амьдрахыг хүсэх билээ.
Би баян болохоороо мөнгө өгөөд байна уу? гэвэл үгүй. Гэхдээ мэдээж боломжгүй мөртөө өгөөд байгаа ч юм байхгүй. Хүн юм болохоор өөрийгөө бодно. Илүү юм биш энгийн юм идчихээд зөрүүг нь өгч болох ч тийм сайхан сэтгэл байхгүй. Чадахаараа, болохоороо ховдоглочхоод үлдсэн бутархай халаасанд минь тээг болоод байгаа болохоор л өгөөд байгаа юм шиг. Арай ч бас тийм муухай хүн биш байлгүй хэмээн залбиръя. Магадгүй бурхан надаас асуувал чадахаараа л өгсөн шүү дээ гээд би худлаа уйлах байх даа. Үнэхээр чадахаараа юм уу!? гээд бурхан над уруу ширтэхэд чөтгөр цаана нь жуумалзах биз ээ.
Comments
Post a Comment