Skip to main content

#14. Шоргоолжны үнээ

Шоргоолжны үнээ өглөөний наранд биеэ ээн шинэхэн нахиалсан навчин дээр налайна. Навч зөөлөн чичирхийлэх үед өндийн харвал ажилчин шоргоолж өглөөний хоол авчирж харагдав. Шоргоолжны үнээ амаа ангайн, нүдээ аниад биеэ суллан ойртох чимээг сэтгэл хангалуун хүлээнэ. Шоргоолж аманд нь хоол хийчихээд яарян очиж сүүгээ саачихаад мөн л яаран одлоо.Шоргоолжны үнээ мөн л хэвтсээр. Одоо нар дээр гаржээ хурцаар ээнэ. Шоргоолжны үнээ байж ядан эргэлдэж байтал навчис урдынхаас хүчтэйгээр доргиж эхлэв. Өндийн харвал дөрвөн шоргоолж ирж явна. Мөн л урдын адил амаа ангайн, нүдээ аниад биеэ суллан хэвтэв. Шоргоолжнууд аманд нь хоол хийчихээд дөрвүүлээ түүнийг дамжилан явахад намуухан жигд гүйдэлд нь бүүвэйлэгдэн зүүрмэглэж эхэллээ. Төд удалгүй нэгэн сэрүүн газар авчирч тавьчихаад нэг нэгээрээ сүүнээс нь уучихаад яваад өгөв. Нилээд удсаны дараа орой болсон бололтой тэр бээрч эхэлэв. Чадах ядахаараа атиралдан хэвтэнэ. Урдын л адил юмс бүхэн давтагдаж өөр нэгэн дулаахан газар авиачиад тавьчихлаа. Гэвч энэ удаад юмс шоргоолжны үнээнд нэг л тавгүй санагдав. Тэр атрилдаж эвэхрэлдсэн ч хэн ч ирсэнгүй. Одоо тэр орилж чарлаж байлаа. Мөн л хэн ч ирсэнгүй. Нэг зүйл дотор нь хуралдчихаад харанхуйлаад түүнийг урагш зүтгүүлнэ. Турьхан хэдэн хөл дээрээ лагс биеэ арай хийн тогтоон бариж алхаж эхэллээ. Энэ бүхэн тэсвэрлэхийн аргагуй мэт санагдавч сэтгэл доторхи нь бага ч гэсэн сэргэсэн мэт санагдаж байсан тул улам л цааш алахсаар ...
Тэр хаа сайгүй гүйж эхэллээ учир нь түүнийг шоргоолжнууд хөөнө. Одоо буцах аргагүй болжээ! Эцэсээ хүртэл зугтах л үлдэж нүдэнд нь айдас үзэн ядалт тодроогүйсэн бол тэр зогсох л байсан, зогсмоор л байсан.

Comments

Popular posts from this blog

Болзоо

Өдөржин хүлээсэндээ ганцаардсан Жагаа утсаа харж чадахгүй хөрвөөнө. Өөрөө бичихээр хорвоо хагарчих юм шиг санагдах аж. Хэрвээ би царайлаг байсан бол, хэрвээ би өндөр байсан бол, хэрвээ би баки байсан бол гэх мэтчилэн бодож өөр өөрийгөө аргадаад байна уу!? ятгаад байна уу!? гэдгээ ялгах чадалгүй дурлачхаж. Гэхдээ тэрийгээ Жагаа яаж мэдэх билээ. Мэдсэн бол уйлж унжиж "Хорвоо яагаад надад ингэж хатуу хандана вэ? Анхны хайр минь яагаад өнчин байгаа юм бэ!?" гээд агсам тавих нь гарцаагүй. Анхны хайр бариа биш гараа гэж хэн нэгэн өөр нэгэндээ хэлж байсан тохиолдол түүхэнд байсангүй. Байлаа гэхэд тэр нь согтуу хүний чихэнд ороод сэгсрэгдэж. Газарт унаад шалбааг болж. Бардам зандаа шүд зуух Жагаа сошиалаар нь нэг шагайж, мессежээрээ нэг өнгийнө. Бичмээр санагдаж болохгүй юм шиг дотор нь давчдан. Юу хийсэнийг нь, юу хийж байгааг нь мэдээд өөрийнхөө тухай бичиж гоё нар, зөөлөн салхи, шиврээ бороо хуваалцахыг хүснэ. Нөгөө талд нь Уран энэ тухай огт бодсонгүй. Хааяа нэг Жагаагаас зурвас

#6. Царцаа

Шавьжны ертөнцөд шавьж болгон царцааг далавчтай байж нисдэггүй гэж шоолно. Би нисдэг гэж царцаа хичнээн гүрийвч нисэж үл чадна. Хичнээн хүсээд залбираад нисэж чадахгүй хэвээр л байна. Урьдын адил царцааг бүгд гадуурхана. Ганцаардал дунд үзэн ядалт төрөөд оволзоод байвч хэн ч биш ердөө л нэг царцаа болохоор яаж ч үл чадна. Шүүдэрийн дусал гэдэг бол шавьжнуудад мөнхийн ус л гэсэн үг харин шавьжнууд хөөрхий царцааг гадуурхаад тэрүүнээс үл уулгана. Ганцаардал дунд царцаа улам живсээр л . Царцаа бодлоо би бол би. Би сэтгэл хангалуун байж л амьдарч чадаж байвал бусадын юу бодох нь ямар хамаа байх билээ. Ингээд царцаа ганцаараа амьдрах боллоо. Хойд. өмнөд туйл элсэн цөлүүдэд очсон боловч хөөрхий царцаа урьдын адил шоовдорлогдсоор. Нисдэггүй далавчтан, нисдэггүй далавчтан... Аль эсвэл амьдрал оршихийн аргагүй газар л түүнд амар амгаланг өгөх боловч амьд байх боломж өгөхгүй зовооно. Царцаа эцэст нь амьдралд ганцаараа амьдаргүйг ойлголоо. Энэ л үед үзэн ядалт нь өшөө хорсол боллоо. Царцаа далавч

#10. Тэмээлзгэнэ

Тэмээлзгэнэ бол говь нутагын заан. Тэр их том болохоор тэмээ гэхээсээ илүү тэмээлзгэнийг хүмүүс уналагадаа хэрэглэх дуртай байв. Томоос гадна өнгө үзэмж нь солонго мэт, нэг нэгнийг нь хооронд нь андуурч эндүүрэх дохиолдол ч багаа байдаг болохоор хүмүүс дуртай нь аргагүй хэрэглэнэ. Хүмүүс аажим аажимаар суурьшиж эхэлсэнээр орчин тойронгоо хамгаалуулахаар нохойг тэжээж эхэллээ. Нохой ч илүү амар тайван амьдралаасаа салахгүйн тулд хичээнгүйлэн зүтгэнэ. Тэмээлзгэнэ аймаар том боловч жижигхэн зүрхтэй амьтан ядаж байхад айлийн ойролцоо зөрөх төдийд л нохойнууд дайрч барьж идэх шахна. Хөөрхий тэмээзгэнэ өөрлүү нь биш унаж яваа хүнрүү нь дайрч буйг яаж мэдэх билээ дээ!? Айсанаасаа болоод тэмээлзгэнэ урьд урьдийнхаас бага иддэг боллоо үүнээсээ болоод бие нь ч жижгэрч эхлэв. Ингээд хүмүүс нэг л өдөр уналгадаа ашиглахаа болив. Юм л бол харангадаад уначихдаг амьтангаар яаж тээвэр хийх вэ дээ!? ингээд тэмээлзгэнэ боджээ: том байх тусам жижиг биетэй гарууд намайг дээрэлхдэг байсан юм чинь би тэднээс