Хотын гудамжаар нэг залуу алхана. Хэн ч харсан нүдэнд дулаахан, цэвэрхэн хувцасласан тэр залуу час улаан цэцгийн баглаа атгачхаад гунигт дарагдан хөлөө зөөж ядна. Хажуугаар нь зөрөх бүсгүйчүүд харц чулуудан өнгөрцгөөх ч өөрсдөө л ардаас нь харсаар толгой эргүүлнэ. Хэний ч анзаараагүй гуниг нүдэнд хурчхаад гүн хар өнгө суулгасан нь улам ч сэтгэл татам.
Үсээ намируулсан, даашинзаа дэрвүүлсэн бүсгүйчүүд гоо үзэсгэлэнтэй ч тэрхүү гунигт нүдэнд час улаан сарнай л тусна. Үзэсгэлэнтэй тэгсэн атлаа өргөстэй улаан сарнай. Нэг эмэгтэй араас нь дагаад тааралдсан бүсгүй бүрийг магтан залууд тал засах боловч залуу анзаарч байгаа шинж алга. Гагц улаан сарнайн шинэхэн дэлбээ л сэтгэл татна. Хаанаас хаа хүрдгийг мэдэхгүй. Өдөр бүр л жам мэт энэ гудамжаар урсаж одно. Тэглээ гээд эргэж харах бүсгүйчүүдийн тоо өссөн үү!? гэхээс хорогдсонгүй. Харин залуу байдгаар л. Салхи мэт, хөшөө мэт огтоос өөрчлөгдөхгүй ажээ.
Нар залууг дагавал яван явсаар хотын захын гудамд ирчхээд нэг гүнээ амьсгаа аван цааш үргэлжлүүлэн алхана. Энэ л мөчийг давж эс чадах мэт хүндээр амьсгаадна. Өнөөх эмэгтэй ч дагасаар. Хүний хөл тасарсан тул дуугүйхэн л эргэн тойронд нь гаран дагана. Намайг тоогоо ч гэх шиг гараас нь атгахыг хичээн явна. Оршуулгын газрын өмнө ирээд хэсэг азнасны дараа залуугийн гуниг ор мөргүй сарниад нүүр нь аз жаргал дүүрнээр гэрэлтэнэ. Тэгэвч сэтгэлийн гүнээс гарах тэр л гуниг нүдэнд нь сүүдэрлэсэн хэвээр. Залуу явсаар нэг булшны өмнө ирж зогсон "сайн уу? дуртай цэцэг чинь. Яг л чиний дуртай байснаар боосон харж байна уу? за би явъя даа!" гээд хуучин улаан сарнайн баглааг сольж тавьчхаад эргээд алхана. Энэ үед тэр өтөл насанд дайрагдвуу гэмээр хачин дорой болчхоод нүүр буруулан яаран одно. Сүүдэр мэт сүүтгэнэж байсан бүсгүй булшны дэргэд уйлсаар хоцорлоо.
Хэчнээн ч жил ийнхүү өнгөрснийг мэдэхгүй. Хэчнээн ч жил ингэж өнгөрөхийг мэдэхгүй. Одоо бүсгүйчүүд харц чулуудахаа больжээ. Залуу ч залуу байхаа больж. Үс нь бууралтан, нуруу нь бөгтийгөөд, таяг тулж. Аз жаргалтай хосууд тэр нэгэн өвгөнийг анзаарахгүй, үүлэн дундаа хөвөн хийснэ. Өвгөн тэднийг харж бага шигээ мишээчхээд байдаг л тэр янзаараа алхана. Өнөөх л замаараа, нөгөөх л улаан сарнайн баглаатайгаа хамт... өнөөх эмэгтэй ч энэ бүхэнд уйдаж залхсангүй. Өмнөх шигээ л дагана. Энд, тэнд нь гарч эрвэж, дэрвийхээ харин больжээ. Өвгөний уй халдав уу? гэлтэй гунигт дарагдан хайрласан, өрөвдсөн харцаар өвгөнийг ширтэн дуугүйхэн дагана.
Улаан сарнайт булш дээр өвгөн ирлээ. Бөгтийн суугаад цэцгийн баглааг сольж байх тэр л мөчид тэнгэр хөмрөн газар ойчив. Хэнд ч харагдахгүй, хэнд ч мэдэгдэхгүй өвгөн, өнөөх эмэгтэйн гараас хөтлөн одлоо. Улаан сарнайт булш дээр ахиж хэн ч ирсэнгүй. Хажуудах шинэхэн булш ч гэсэн хоосон. Дунд нь харин гандсан хос цэцгийн баглаа хэвтэнэ.
_________________________________________
Hanper
Боломжтой бол энийг уншиж байхдаа Dance Rehearsal by Jan A.P. Kaczmarek-г сонсоорой. :)
Үсээ намируулсан, даашинзаа дэрвүүлсэн бүсгүйчүүд гоо үзэсгэлэнтэй ч тэрхүү гунигт нүдэнд час улаан сарнай л тусна. Үзэсгэлэнтэй тэгсэн атлаа өргөстэй улаан сарнай. Нэг эмэгтэй араас нь дагаад тааралдсан бүсгүй бүрийг магтан залууд тал засах боловч залуу анзаарч байгаа шинж алга. Гагц улаан сарнайн шинэхэн дэлбээ л сэтгэл татна. Хаанаас хаа хүрдгийг мэдэхгүй. Өдөр бүр л жам мэт энэ гудамжаар урсаж одно. Тэглээ гээд эргэж харах бүсгүйчүүдийн тоо өссөн үү!? гэхээс хорогдсонгүй. Харин залуу байдгаар л. Салхи мэт, хөшөө мэт огтоос өөрчлөгдөхгүй ажээ.
Нар залууг дагавал яван явсаар хотын захын гудамд ирчхээд нэг гүнээ амьсгаа аван цааш үргэлжлүүлэн алхана. Энэ л мөчийг давж эс чадах мэт хүндээр амьсгаадна. Өнөөх эмэгтэй ч дагасаар. Хүний хөл тасарсан тул дуугүйхэн л эргэн тойронд нь гаран дагана. Намайг тоогоо ч гэх шиг гараас нь атгахыг хичээн явна. Оршуулгын газрын өмнө ирээд хэсэг азнасны дараа залуугийн гуниг ор мөргүй сарниад нүүр нь аз жаргал дүүрнээр гэрэлтэнэ. Тэгэвч сэтгэлийн гүнээс гарах тэр л гуниг нүдэнд нь сүүдэрлэсэн хэвээр. Залуу явсаар нэг булшны өмнө ирж зогсон "сайн уу? дуртай цэцэг чинь. Яг л чиний дуртай байснаар боосон харж байна уу? за би явъя даа!" гээд хуучин улаан сарнайн баглааг сольж тавьчхаад эргээд алхана. Энэ үед тэр өтөл насанд дайрагдвуу гэмээр хачин дорой болчхоод нүүр буруулан яаран одно. Сүүдэр мэт сүүтгэнэж байсан бүсгүй булшны дэргэд уйлсаар хоцорлоо.
Хэчнээн ч жил ийнхүү өнгөрснийг мэдэхгүй. Хэчнээн ч жил ингэж өнгөрөхийг мэдэхгүй. Одоо бүсгүйчүүд харц чулуудахаа больжээ. Залуу ч залуу байхаа больж. Үс нь бууралтан, нуруу нь бөгтийгөөд, таяг тулж. Аз жаргалтай хосууд тэр нэгэн өвгөнийг анзаарахгүй, үүлэн дундаа хөвөн хийснэ. Өвгөн тэднийг харж бага шигээ мишээчхээд байдаг л тэр янзаараа алхана. Өнөөх л замаараа, нөгөөх л улаан сарнайн баглаатайгаа хамт... өнөөх эмэгтэй ч энэ бүхэнд уйдаж залхсангүй. Өмнөх шигээ л дагана. Энд, тэнд нь гарч эрвэж, дэрвийхээ харин больжээ. Өвгөний уй халдав уу? гэлтэй гунигт дарагдан хайрласан, өрөвдсөн харцаар өвгөнийг ширтэн дуугүйхэн дагана.
Улаан сарнайт булш дээр өвгөн ирлээ. Бөгтийн суугаад цэцгийн баглааг сольж байх тэр л мөчид тэнгэр хөмрөн газар ойчив. Хэнд ч харагдахгүй, хэнд ч мэдэгдэхгүй өвгөн, өнөөх эмэгтэйн гараас хөтлөн одлоо. Улаан сарнайт булш дээр ахиж хэн ч ирсэнгүй. Хажуудах шинэхэн булш ч гэсэн хоосон. Дунд нь харин гандсан хос цэцгийн баглаа хэвтэнэ.
_________________________________________
Hanper
Боломжтой бол энийг уншиж байхдаа Dance Rehearsal by Jan A.P. Kaczmarek-г сонсоорой. :)
Comments
Post a Comment