Skip to main content

Нохойн хоол & ...

Нохойн хоол

Цээж дүүрэн салхитай
Цэнгэг ус булагтай
Цэлгэр сайхан нутгаа
Цэдэн хүү санагалзана.

Мөнхийн ус хайгаад
Орхиод явсан эцгээ
Мөшгөж олно гээд
Өнчин эхээ орхиж

Эрээн тэнгэрт хотын
Бараа чиглэн одохдоо
Эргэж нэг харалгүй
Буруулан явсандаа харамсан,

Буурал ээжийнхээ энгэрт
Эрхэлж суухгүй юунд
Барaa сураггүй сүүдэр
Эрж хайснаа гайхна.

____________________________________

Hanper.

 
Чи миний хайртай хүн биш болчихсон!

Нэг л өглөө чи миний хайртай хүн биш болчихсон
Миний дурласан тэр л бүсгүй ор мөргүй алга болчихсон
Чи надаас <Би чамд хайртай> гэсэн биз дээ гэж асуусан
Тиймээ би түүнд хайртай байсан.
Чи намайг өөдгүй амьтан хэмээн хараасан
Хайртай бүсгүй минь чи биш хойно яалтай!?
Чи уйлаад битгий яваач гэсэн
Би <чи эргээд ирээч> гэж чамаас хэчнээн гуйлаа!?
Чи эргээд хэвэндээ орноо гэсэн
Ямар байснаа санаж байна уу? гэж би асуусан
Чи уйлаад толгой сэгсэрсэн
Тэрүүнээс хойшхыг би мэдэхгүй.

 

_____________________________

Hanper.


Өөр өөр хэлбэртэй шүлэг бичих гэж хичээнэ. Шүлэг гэхдээ дандаа хайр дурлалын тухай байгаад байх шиг. Тэр үед л шаналж цөхрөөд сэтгэл зүрхээ уудалдаг юм болов уу? Өөр өөр сэдвээр уран яруу бичдэг хүмүүст атаархана. Зүгээр л дадлага гэж өөрийгөө тайвшруулаад хааяа нэг бичнэ. Хүн уншаад дуртай ч байх юм билүү. Хэсэгхэн хугацаа зарцуулсандаа харамсахгүй байхад л болох байх даа. :)

Comments

Popular posts from this blog

Болзоо

Өдөржин хүлээсэндээ ганцаардсан Жагаа утсаа харж чадахгүй хөрвөөнө. Өөрөө бичихээр хорвоо хагарчих юм шиг санагдах аж. Хэрвээ би царайлаг байсан бол, хэрвээ би өндөр байсан бол, хэрвээ би баки байсан бол гэх мэтчилэн бодож өөр өөрийгөө аргадаад байна уу!? ятгаад байна уу!? гэдгээ ялгах чадалгүй дурлачхаж. Гэхдээ тэрийгээ Жагаа яаж мэдэх билээ. Мэдсэн бол уйлж унжиж "Хорвоо яагаад надад ингэж хатуу хандана вэ? Анхны хайр минь яагаад өнчин байгаа юм бэ!?" гээд агсам тавих нь гарцаагүй. Анхны хайр бариа биш гараа гэж хэн нэгэн өөр нэгэндээ хэлж байсан тохиолдол түүхэнд байсангүй. Байлаа гэхэд тэр нь согтуу хүний чихэнд ороод сэгсрэгдэж. Газарт унаад шалбааг болж. Бардам зандаа шүд зуух Жагаа сошиалаар нь нэг шагайж, мессежээрээ нэг өнгийнө. Бичмээр санагдаж болохгүй юм шиг дотор нь давчдан. Юу хийсэнийг нь, юу хийж байгааг нь мэдээд өөрийнхөө тухай бичиж гоё нар, зөөлөн салхи, шиврээ бороо хуваалцахыг хүснэ. Нөгөө талд нь Уран энэ тухай огт бодсонгүй. Хааяа нэг Жагаагаас зурвас ...

Тэнэмэл чулуу

Гэрээс гарсан чулуу гурван жил төөрдөг. Үл мэдэх хүү өшиглөөд явууллаа. Газар үзээгүй ганган чулуу хорвоо дэлхий үзэв. Бурхан өрөвдөх юм бол өргөөд л тавьчих газар. Тавилан нь юм болохоор даанч тэнэж одов. Эцэг нь хүүгээ загнана. Гутлаа муухай болгочихлоо. Зүгээр яваа ч чи. Ёс мэддэг бол хээрийн чулуу хөнддөггүй юм. Хөндий хоосныг нь дүүргэ гээд үглэх авай. Чулуу оршин байснаа мэдэх ч гарал үүслээ эс санана. Эцэг, эх байсан уу!? Их тэсрэлтэд алдсан уу!? Тэгэвч тэр нутагтаа буцах хүсэл тэмүүлэлтэй. Буурилж тогтсон нутагтаа эглээ тэврээд хэвтэх дуртай. Одоо эргэлдэж. салхи гүйгээд гүн бодолдоо тэр дарагддаг сан. Өвөр нь өвдөж, орой нь сийгнэ. Нутгаа хайж тэр мөлхөж гарлаа. Аавын бийд хүнтэй танилц агтын бийд газар үз гэж эцэг хүү дээ зөвлөнө. Өнчин чулуунд боломж байсангүй. Аргагүй эрхэнд тэнэмэл болов. Мөлхөж явахад нь хорвоо дэлхий өөрчлөгдөнө. Хүү тэгэвч үл ухаарна. Унаад босоход нь түшээд босгох хүн байгаа болохоор эрх дураараа гүйнэ. Нутагтаа ирэв үү!? хэмээвэл үер бууж түүнийг хөөн...

#6. Царцаа

Шавьжны ертөнцөд шавьж болгон царцааг далавчтай байж нисдэггүй гэж шоолно. Би нисдэг гэж царцаа хичнээн гүрийвч нисэж үл чадна. Хичнээн хүсээд залбираад нисэж чадахгүй хэвээр л байна. Урьдын адил царцааг бүгд гадуурхана. Ганцаардал дунд үзэн ядалт төрөөд оволзоод байвч хэн ч биш ердөө л нэг царцаа болохоор яаж ч үл чадна. Шүүдэрийн дусал гэдэг бол шавьжнуудад мөнхийн ус л гэсэн үг харин шавьжнууд хөөрхий царцааг гадуурхаад тэрүүнээс үл уулгана. Ганцаардал дунд царцаа улам живсээр л . Царцаа бодлоо би бол би. Би сэтгэл хангалуун байж л амьдарч чадаж байвал бусадын юу бодох нь ямар хамаа байх билээ. Ингээд царцаа ганцаараа амьдрах боллоо. Хойд. өмнөд туйл элсэн цөлүүдэд очсон боловч хөөрхий царцаа урьдын адил шоовдорлогдсоор. Нисдэггүй далавчтан, нисдэггүй далавчтан... Аль эсвэл амьдрал оршихийн аргагүй газар л түүнд амар амгаланг өгөх боловч амьд байх боломж өгөхгүй зовооно. Царцаа эцэст нь амьдралд ганцаараа амьдаргүйг ойлголоо. Энэ л үед үзэн ядалт нь өшөө хорсол боллоо. Царцаа далавч...