Эрт урд цагт. Once upon a time. Үлгэр домог өөр өөрийнхөөрөө, тэгээд бас адилаар эхэлнэ. Холоос хол, алсын алсад. In a place far, far away. Хэзээ ч энд биш, үргэлж тэнд. Надаас хол, биднээс өмнө. Тэгэвч тэд үргэлж дэргэд. Харанхуй шөнө, үүрийн гэгээнээр.
Үзэсгэлэнтэй бүхэн үлгэрт цэнхэр. Далай мэт. Тэнгис лугаа. Тэнгэр шиг. Хүн бүхний хүсэн дурладаг гүнжүүд эдгээр нүдээрээ намайг ширтэнэ. Номын хавтаснаас нэвт гөлөрнө. Би даанч яаж ойлгох билээ. Далай ч үзээгүй. Тэнгис ч хараагүй. Тэрийг ч танихгүй. Яриад байгаа, магтаад байгаа гоо сайхныг үл ойлгоно.
Миний дурсамж хэзээ өнгөт болсныг мэдэхгүй. Бодохоор л хар цагаан. Нэг л өдөр улаан даашинз, шар үс, цагаан гутал. Цаг хугацаа өнгөрөх тусам нэг нэгээр нэмэгдэх өнгөт суваг шиг. Өдөр бүр нэг л хэвээр. Дурсамж болгон дээр, дээрээсээ давхарлаастай. Өнгийн цаас тавиад зурчихсан юм шиг ялгаа үгүй. Зөрөө гарахгүй болчихсон.
Тэгээд би явав. Хаана байх нь чухал биш. Эндээс хол. Намтар минь ганцхан хуудаснаас бүтэхээс өөр газар. There I saw the sea. Зах хязгаар үгүй. Тэнгэр тэвэрсэн далай. Тэр мөчид хар, цагаан дурсамжууд далайн давалгаанд живэв. Ингээд намайг мартаарай гэсэн шиг өөрийнхөө өнгийг гүнээс гүнд булжээ. Тэнгэр цэлмэг, далай тунгалаг. Сэлж чадахгүй би дэлэн эргэ дээр өндөр, нам давлагаа ширтэн, өргөн бүдүүн үүл гөлөрнө. Салхи намайг илээд ганцаараа байсан ч би тайван. Тэнгэр шиг уужим. Далай шиг уудам.
Хорин жил амьдарсан ч үлгэрийн охинтой учирсангүй. Үзэсгэлэнтэй охинтой бол таарч байлаа. Уулзаж ч байв. Дурлаагүй гэвэл алдас болно. Гоо сайхан гэхдээ ганц эмэгтэй хүнд байдаггүй гэдгийг үлгэрийн нүдтэй эрэгтэй хараад мэдэв. Өөрийн мэдэхгүй дуу алдмаар царайлаг хүн харагдав. Нүд нь цэнхэр. Анивчих болгонд нь өдөр шөнө ээлжлэх мэт. Цэнхэр нүдтэй бүсгүй байсан бол улс орон эзэлж, дайн тулаанд явахаас мордохоос татгалзах байсан минь эргэлзээтэй.
Үүнээс хойш нэг жил, магадгүй хоёр жил зурайв. Би ч өмнөхөө мартав. Мөр болоод үлджээ хүсэл. Яагаад наана явж байсан аа санахгүй байна. Гэнэт цаг хугацаа зогсчих шиг болов. Яагаад гэдгээ мэдэхгүй өөдөөс ирэх охин ширтэнэ. Зөрөөд өнгөрсөн хойно л ухаарлаа. Өнөөх үлгэр домогт гардаг цэнхэр нүдэт гүнж байв. Гэхдээ тэр үед хөөх ямар царайлаг юм бэ!? Гэж бодсоноос биш хөөрхөн гэж бодсонгүй. Өөр хөөрхөн хүүхэн зүрхийг нь булаачихсан байсан болохоор тэр биз. Харин тэр мөчид дэлхий яагаад удааширч, цаг хугацаа хурдаа саасныг мэдэхгүй. Бурхан намайг шагнаж байсан уу? Шалгаж байсан уу?
Одоо хүртэл би цэнхэр өнгөнд дуртай. Тэнгэрч бараг харахаа байж дээ. Харин далай бол хармаар байна. Эргэ дээр нь суугаад, өнөөх салхитай хуучилмаар санагдана. Гэхдээ энэ удаа ганцаараа биш хөөрхөн охин дагуулаад түүнийг тэд нартай танилцуулахыг хүснэ. I feel blue.
Нүд гэсэн гарчигтай атлаа Нүд ярихаасаа илүү өнгө ярьсаар байгаад таарав. Би олон зүйлээс айдаг. Өндөрөөс, уснаас … Тэгсэн атал эд нар нь цэнхэр өнгөтэй холбоотой. Тэгээд бас хараагүй болохоос. Болчих юм бол тэгж ингээд амьдрах л байх. Зүрх зүсэгдээд, тахир дутуу болоод хүмүүс амьдраад л байдаг шиг. Гэхдээ хорвоо дэлхийг, хайртай хүмүүсээ харахгүй бол нэг л бүүдгэр санагдана. Өнгөө алдаад эргээд бүгд хар, цагаан болчих бий хэмээн санаа зовсных ч байж болох юм.
Гадна төрхөөрөө бол эмэгтэй хүний нүд нь надад таалагдана. Нүд нь, хуруу нь, шагай нь таалагдах юм бол ер нь тэгээд л таалагдана гэсэн үг. Үлгэр домогт хуруу болоод шагай дурсагддагийг мэдэхгүй юм. Харин нүд бол хаа сайгүй бичээстэй. Нүд сэтгэлийн цонх, зүрхний үүд. Мэдэхгүй юм даа. Зүгээр л тэр хөөрхөн нүдээрээ намайг ширтээд, намайг хараад нүдэнд нь инээмсэглэл суух юм тэгээд л болоо.
Үлгэрийн орноос одоо цагт ирчихлээ би. Өөрийн түүхээ ярих гээд сэтгэлээ илчлэв. Магад ялгаагүй хоёул адилхан зорилготой байсан буй за.
Үзэсгэлэнтэй бүхэн үлгэрт цэнхэр. Далай мэт. Тэнгис лугаа. Тэнгэр шиг. Хүн бүхний хүсэн дурладаг гүнжүүд эдгээр нүдээрээ намайг ширтэнэ. Номын хавтаснаас нэвт гөлөрнө. Би даанч яаж ойлгох билээ. Далай ч үзээгүй. Тэнгис ч хараагүй. Тэрийг ч танихгүй. Яриад байгаа, магтаад байгаа гоо сайхныг үл ойлгоно.
Миний дурсамж хэзээ өнгөт болсныг мэдэхгүй. Бодохоор л хар цагаан. Нэг л өдөр улаан даашинз, шар үс, цагаан гутал. Цаг хугацаа өнгөрөх тусам нэг нэгээр нэмэгдэх өнгөт суваг шиг. Өдөр бүр нэг л хэвээр. Дурсамж болгон дээр, дээрээсээ давхарлаастай. Өнгийн цаас тавиад зурчихсан юм шиг ялгаа үгүй. Зөрөө гарахгүй болчихсон.
Тэгээд би явав. Хаана байх нь чухал биш. Эндээс хол. Намтар минь ганцхан хуудаснаас бүтэхээс өөр газар. There I saw the sea. Зах хязгаар үгүй. Тэнгэр тэвэрсэн далай. Тэр мөчид хар, цагаан дурсамжууд далайн давалгаанд живэв. Ингээд намайг мартаарай гэсэн шиг өөрийнхөө өнгийг гүнээс гүнд булжээ. Тэнгэр цэлмэг, далай тунгалаг. Сэлж чадахгүй би дэлэн эргэ дээр өндөр, нам давлагаа ширтэн, өргөн бүдүүн үүл гөлөрнө. Салхи намайг илээд ганцаараа байсан ч би тайван. Тэнгэр шиг уужим. Далай шиг уудам.
Хорин жил амьдарсан ч үлгэрийн охинтой учирсангүй. Үзэсгэлэнтэй охинтой бол таарч байлаа. Уулзаж ч байв. Дурлаагүй гэвэл алдас болно. Гоо сайхан гэхдээ ганц эмэгтэй хүнд байдаггүй гэдгийг үлгэрийн нүдтэй эрэгтэй хараад мэдэв. Өөрийн мэдэхгүй дуу алдмаар царайлаг хүн харагдав. Нүд нь цэнхэр. Анивчих болгонд нь өдөр шөнө ээлжлэх мэт. Цэнхэр нүдтэй бүсгүй байсан бол улс орон эзэлж, дайн тулаанд явахаас мордохоос татгалзах байсан минь эргэлзээтэй.
Үүнээс хойш нэг жил, магадгүй хоёр жил зурайв. Би ч өмнөхөө мартав. Мөр болоод үлджээ хүсэл. Яагаад наана явж байсан аа санахгүй байна. Гэнэт цаг хугацаа зогсчих шиг болов. Яагаад гэдгээ мэдэхгүй өөдөөс ирэх охин ширтэнэ. Зөрөөд өнгөрсөн хойно л ухаарлаа. Өнөөх үлгэр домогт гардаг цэнхэр нүдэт гүнж байв. Гэхдээ тэр үед хөөх ямар царайлаг юм бэ!? Гэж бодсоноос биш хөөрхөн гэж бодсонгүй. Өөр хөөрхөн хүүхэн зүрхийг нь булаачихсан байсан болохоор тэр биз. Харин тэр мөчид дэлхий яагаад удааширч, цаг хугацаа хурдаа саасныг мэдэхгүй. Бурхан намайг шагнаж байсан уу? Шалгаж байсан уу?
Одоо хүртэл би цэнхэр өнгөнд дуртай. Тэнгэрч бараг харахаа байж дээ. Харин далай бол хармаар байна. Эргэ дээр нь суугаад, өнөөх салхитай хуучилмаар санагдана. Гэхдээ энэ удаа ганцаараа биш хөөрхөн охин дагуулаад түүнийг тэд нартай танилцуулахыг хүснэ. I feel blue.
Нүд гэсэн гарчигтай атлаа Нүд ярихаасаа илүү өнгө ярьсаар байгаад таарав. Би олон зүйлээс айдаг. Өндөрөөс, уснаас … Тэгсэн атал эд нар нь цэнхэр өнгөтэй холбоотой. Тэгээд бас хараагүй болохоос. Болчих юм бол тэгж ингээд амьдрах л байх. Зүрх зүсэгдээд, тахир дутуу болоод хүмүүс амьдраад л байдаг шиг. Гэхдээ хорвоо дэлхийг, хайртай хүмүүсээ харахгүй бол нэг л бүүдгэр санагдана. Өнгөө алдаад эргээд бүгд хар, цагаан болчих бий хэмээн санаа зовсных ч байж болох юм.
Гадна төрхөөрөө бол эмэгтэй хүний нүд нь надад таалагдана. Нүд нь, хуруу нь, шагай нь таалагдах юм бол ер нь тэгээд л таалагдана гэсэн үг. Үлгэр домогт хуруу болоод шагай дурсагддагийг мэдэхгүй юм. Харин нүд бол хаа сайгүй бичээстэй. Нүд сэтгэлийн цонх, зүрхний үүд. Мэдэхгүй юм даа. Зүгээр л тэр хөөрхөн нүдээрээ намайг ширтээд, намайг хараад нүдэнд нь инээмсэглэл суух юм тэгээд л болоо.
Үлгэрийн орноос одоо цагт ирчихлээ би. Өөрийн түүхээ ярих гээд сэтгэлээ илчлэв. Магад ялгаагүй хоёул адилхан зорилготой байсан буй за.
Comments
Post a Comment