Skip to main content

Алиа салбадай

Цаазаар ав, цаазал. Бүгдийг нь цаазал хэмээн хаан ордон дүүрэн хашхирахад цугаар өвдөг сөхрөн хаантан минь яахан тэгж болох билээ. Та шийдвэрээ дахин хянаж үзээч хэмээн уйлалдаж гарлаа. Хаан урд урдынхаас урам орж би хаан юм уу!? та нар юм уу? би энэ улсын эзэн юм уу? та нар юм уу? хэмээн хоолой мэдэн чарлаж хамаг хүчээр сэнтийгээ шаан босоод бүгдийг нь цаазал, бүгдийг нь гэсээр ордны үүд өөд ухилан гүйв. Нэг их холдолгүйгээр аахилж эхлэх нь тэр. Таргалж бүдүүрсэн биеэ хоёр хөл нь эс даан сульдан унах нь дээ гэмээр дайвж гуйвснаа зүрхээ даран цаазал гэж орилсноо сөхрөн унахад нь хэн ч түшиг авч эс зүрхлэв. Энэ нь сэтгэлгүйдээ болсон юм биш. Хэрвээ алдаж эсвэл бага ч гэсэн эндвээс толгойгоо авхуулахаас л айснаас болжээ.

Энэ үед ордны алиа салбадай байдгаараа ярзайн, маасайн ирээд аяа хаантан та өөрийгөө хардаа хэчнээн сайхан цог золбоотой харагдаж байна вэ!? энэ сайд ноёд цөмөөр сүрд тань дарагдаад хөдөлж эс чадна. Боол би ... гэтэл хаан уурсан ширвэгнээд аан чи тэгээд ганцаараа эс айж байна уу? цааз... гэж нэг ам нээснээ алив намайг босгоодох хэмээн алиа салбадайг тушаавал нөгөөх нь байдгаараа маасайн тэгэлгүй яах уу! тэгэлгүй яах уу! хаандаа туслалгүй яах билээ таны тэднийг цаазлах туйлаас зөв. Хэн таныг эсэргүүцнэ, хэн таны буруу гэнэ бүгдийг нь цаазлах хэрэгтэй. Яахаараа тэнгэрийн хүү алддаг билээ хэмээн нэг зүүнтээд нь, нэг баруунтайд нь гаран эргэлдэхэд нь хаан чи больж үзээч алив хэн нэгэн нь ирж энийг гаргаж занч... гэснээ зандан модоор хийсэн бүхий л сайхан зүйлсээр шагна гэж үргэлжлүүлэв. Алиа салбадай ч улам маасайн за таны алдар өндрөөс өндөрт мандах болтугай хэмээн ёслоод өлмий доор нь суулаа.

Хаан яасан саяны цаазлах ёстой хүмүүсийг цаазалсан уу? хэмээн их л сэргэлэн асуувал за хаан таны эцсийн шийдвэрийг хүлээж байна. Та хэргийг ахиж хянаж үзнэ үү? юуг нь ахиж хянаж үздийн. Тариаг хавар биш намар цацаад өвлийн цасанд бордоод хавар ургуулаад зун нь авна мэд үү! энэ бол хаана ч байхгүй арга тэгж суваг шуудуу ухаж шороо тоос босгож ордон завааруулах хэрэг юу байна айн? Тэгээд энийг буруу гээд байгаа тэд нарыг цаазлахгүй бол би хэн болж байна. Би энэ улсын хаан биз дээ. Чи арай тэднүүсийн зөв гэх гээд байгаан биш биз хэмээн хөмсөг зангидваас саяны түшмэл за үгүй ээ хаантаан гээд толгой бөхийн гарч одлоо. Бусад түшмэд ч шүүрс алдан нэг нэгээрээ цуван гарна.

Алиа салбадай хаха та хаана ч байхгүй арга сэдсэн аргагүй тэнгэрийн хүү бөлгөө. Хэн өвлийн тэр хэрэггүй цасыг тэгж ашиглахыг сэдэх билээ. Би багаасаа л тэгж боддог байсын хэмээн маасайтал инээвэл чи миний санааг багадаа боддог байсан гэнээ яахаараа тэгдэг билээ хэмээн хааны ууртай ширүүн дуугаа өндөрсөхөд алиа салбадай газар салбайн аяа би яахан тэгэх билээ таныг багадаа тэгдэг байсан буй заа гэсэн бөлгөө. Андуу хэлжээ хэмээн өлөн золбин нохойн дуугаар гиншвэл тэгэлгүй яах вэ!? тэгэлгүй яах вэ!? тэгдэг байсан тэгдэг байсан чи зөв хэлж байна хэмээн ордон доргитол хөхрөв.

Comments

Popular posts from this blog

Болзоо

Өдөржин хүлээсэндээ ганцаардсан Жагаа утсаа харж чадахгүй хөрвөөнө. Өөрөө бичихээр хорвоо хагарчих юм шиг санагдах аж. Хэрвээ би царайлаг байсан бол, хэрвээ би өндөр байсан бол, хэрвээ би баки байсан бол гэх мэтчилэн бодож өөр өөрийгөө аргадаад байна уу!? ятгаад байна уу!? гэдгээ ялгах чадалгүй дурлачхаж. Гэхдээ тэрийгээ Жагаа яаж мэдэх билээ. Мэдсэн бол уйлж унжиж "Хорвоо яагаад надад ингэж хатуу хандана вэ? Анхны хайр минь яагаад өнчин байгаа юм бэ!?" гээд агсам тавих нь гарцаагүй. Анхны хайр бариа биш гараа гэж хэн нэгэн өөр нэгэндээ хэлж байсан тохиолдол түүхэнд байсангүй. Байлаа гэхэд тэр нь согтуу хүний чихэнд ороод сэгсрэгдэж. Газарт унаад шалбааг болж. Бардам зандаа шүд зуух Жагаа сошиалаар нь нэг шагайж, мессежээрээ нэг өнгийнө. Бичмээр санагдаж болохгүй юм шиг дотор нь давчдан. Юу хийсэнийг нь, юу хийж байгааг нь мэдээд өөрийнхөө тухай бичиж гоё нар, зөөлөн салхи, шиврээ бороо хуваалцахыг хүснэ. Нөгөө талд нь Уран энэ тухай огт бодсонгүй. Хааяа нэг Жагаагаас зурвас

#6. Царцаа

Шавьжны ертөнцөд шавьж болгон царцааг далавчтай байж нисдэггүй гэж шоолно. Би нисдэг гэж царцаа хичнээн гүрийвч нисэж үл чадна. Хичнээн хүсээд залбираад нисэж чадахгүй хэвээр л байна. Урьдын адил царцааг бүгд гадуурхана. Ганцаардал дунд үзэн ядалт төрөөд оволзоод байвч хэн ч биш ердөө л нэг царцаа болохоор яаж ч үл чадна. Шүүдэрийн дусал гэдэг бол шавьжнуудад мөнхийн ус л гэсэн үг харин шавьжнууд хөөрхий царцааг гадуурхаад тэрүүнээс үл уулгана. Ганцаардал дунд царцаа улам живсээр л . Царцаа бодлоо би бол би. Би сэтгэл хангалуун байж л амьдарч чадаж байвал бусадын юу бодох нь ямар хамаа байх билээ. Ингээд царцаа ганцаараа амьдрах боллоо. Хойд. өмнөд туйл элсэн цөлүүдэд очсон боловч хөөрхий царцаа урьдын адил шоовдорлогдсоор. Нисдэггүй далавчтан, нисдэггүй далавчтан... Аль эсвэл амьдрал оршихийн аргагүй газар л түүнд амар амгаланг өгөх боловч амьд байх боломж өгөхгүй зовооно. Царцаа эцэст нь амьдралд ганцаараа амьдаргүйг ойлголоо. Энэ л үед үзэн ядалт нь өшөө хорсол боллоо. Царцаа далавч

#10. Тэмээлзгэнэ

Тэмээлзгэнэ бол говь нутагын заан. Тэр их том болохоор тэмээ гэхээсээ илүү тэмээлзгэнийг хүмүүс уналагадаа хэрэглэх дуртай байв. Томоос гадна өнгө үзэмж нь солонго мэт, нэг нэгнийг нь хооронд нь андуурч эндүүрэх дохиолдол ч багаа байдаг болохоор хүмүүс дуртай нь аргагүй хэрэглэнэ. Хүмүүс аажим аажимаар суурьшиж эхэлсэнээр орчин тойронгоо хамгаалуулахаар нохойг тэжээж эхэллээ. Нохой ч илүү амар тайван амьдралаасаа салахгүйн тулд хичээнгүйлэн зүтгэнэ. Тэмээлзгэнэ аймаар том боловч жижигхэн зүрхтэй амьтан ядаж байхад айлийн ойролцоо зөрөх төдийд л нохойнууд дайрч барьж идэх шахна. Хөөрхий тэмээзгэнэ өөрлүү нь биш унаж яваа хүнрүү нь дайрч буйг яаж мэдэх билээ дээ!? Айсанаасаа болоод тэмээлзгэнэ урьд урьдийнхаас бага иддэг боллоо үүнээсээ болоод бие нь ч жижгэрч эхлэв. Ингээд хүмүүс нэг л өдөр уналгадаа ашиглахаа болив. Юм л бол харангадаад уначихдаг амьтангаар яаж тээвэр хийх вэ дээ!? ингээд тэмээлзгэнэ боджээ: том байх тусам жижиг биетэй гарууд намайг дээрэлхдэг байсан юм чинь би тэднээс