Skip to main content

Эцсийн хүсэл

Цус сорогчийн эцсийн хүсэл
Нэг сарнайн амьдралд шингэжээ.
Үхэлгүй тасарсан тэр л
Час улаан сарнайд!

Мөнхийн амьдралд нь
Дурлал гэж байсангүй,
Мөрөөдөж ч болохгүй
Хориотой хараал.
Хайр дурлал цэвэр ариун
Хэмээгдэж алдарших тул
Харин ч тэрийг нэг
Хорьдог байжээ...
Бүхнийг хаман одох
Далайн давлагаа хэмээнэ.
Бүгдийг ялгалгүй дуслах
Дөлгөөн бороо гэнэ.

Анхны харцаар л түүнд
Эргэж буцалтгүй дурлаад
Цус сорогч сэтгэлээ тарчилгав.
Мөнхийн амьдрал!? Үл мэдэх хайр!?
Ад зэтгэрт зүрх нь
Цус нэхэн шаналгана
Хөндий хоосон зүрх нь
Хайр хүсэн хашхична.
Нэг нь үхэл, нөгөө нь ...
Эсрэг, тэсрэг тэрсэлдэнэ!
Үзэн ядан зугтах ч
Өөрийн эрхгүй зүүдэлнэ.

Хорсож бухимдсан цус сорогч
Тэр л үзэсгэлэнт сарнайг
Хороож устгахыг хүсэв.
Цусыг нь шимж хараахаар болов.
Урдаа зогсох үзэсгэлэнд
Халдаж даанч чадсангүй!
Аз жаргал инээмсэглэх ч
Гуниг түүнийг ширтэнэ.

Эргэлзээ бүхэн ард хоцров.
Амьдрал ч гэсэн тэртээд үлдэв.
Эцсийн хүсэл нь сарнайд үлдэж,
Сүүлчийн амь нь урууланд уусав.

Comments

  1. AnonymousFebruary 9, 2023 at 6:57 PM

    Хэрвээ би цус сорогч болоод хүнд дурлавал адилхан цус сорогч болгоод үүрд хамт амьдрах байсан

    ReplyDelete
    Replies
    1. HanperMarch 27, 2023 at 10:08 AM

      Ганцаараа үүрд амьдрах хэцүү байх гэж бодож байгаа болохоор өөр нэг хүнтэй үүрд амьдрах бүүр хэцүү байх аа. Хэдэн зуун жилийн дараа харахаар л нүд хорсоод байх байх. Ядаж байхад нар үзэж чадахгүй. Харанхуй шөнө харах хүн өөр байхгүй.

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

#10. Тэмээлзгэнэ

Тэмээлзгэнэ бол говь нутагын заан. Тэр их том болохоор тэмээ гэхээсээ илүү тэмээлзгэнийг хүмүүс уналагадаа хэрэглэх дуртай байв. Томоос гадна өнгө үзэмж нь солонго мэт, нэг нэгнийг нь хооронд нь андуурч эндүүрэх дохиолдол ч багаа байдаг болохоор хүмүүс дуртай нь аргагүй хэрэглэнэ. Хүмүүс аажим аажимаар суурьшиж эхэлсэнээр орчин тойронгоо хамгаалуулахаар нохойг тэжээж эхэллээ. Нохой ч илүү амар тайван амьдралаасаа салахгүйн тулд хичээнгүйлэн зүтгэнэ. Тэмээлзгэнэ аймаар том боловч жижигхэн зүрхтэй амьтан ядаж байхад айлийн ойролцоо зөрөх төдийд л нохойнууд дайрч барьж идэх шахна. Хөөрхий тэмээзгэнэ өөрлүү нь биш унаж яваа хүнрүү нь дайрч буйг яаж мэдэх билээ дээ!? Айсанаасаа болоод тэмээлзгэнэ урьд урьдийнхаас бага иддэг боллоо үүнээсээ болоод бие нь ч жижгэрч эхлэв. Ингээд хүмүүс нэг л өдөр уналгадаа ашиглахаа болив. Юм л бол харангадаад уначихдаг амьтангаар яаж тээвэр хийх вэ дээ!? ингээд тэмээлзгэнэ боджээ: том байх тусам жижиг биетэй гарууд намайг дээрэлхдэг байсан юм чинь би тэднээс...
1 comment
Read more

Болзоо

Өдөржин хүлээсэндээ ганцаардсан Жагаа утсаа харж чадахгүй хөрвөөнө. Өөрөө бичихээр хорвоо хагарчих юм шиг санагдах аж. Хэрвээ би царайлаг байсан бол, хэрвээ би өндөр байсан бол, хэрвээ би баки байсан бол гэх мэтчилэн бодож өөр өөрийгөө аргадаад байна уу!? ятгаад байна уу!? гэдгээ ялгах чадалгүй дурлачхаж. Гэхдээ тэрийгээ Жагаа яаж мэдэх билээ. Мэдсэн бол уйлж унжиж "Хорвоо яагаад надад ингэж хатуу хандана вэ? Анхны хайр минь яагаад өнчин байгаа юм бэ!?" гээд агсам тавих нь гарцаагүй. Анхны хайр бариа биш гараа гэж хэн нэгэн өөр нэгэндээ хэлж байсан тохиолдол түүхэнд байсангүй. Байлаа гэхэд тэр нь согтуу хүний чихэнд ороод сэгсрэгдэж. Газарт унаад шалбааг болж. Бардам зандаа шүд зуух Жагаа сошиалаар нь нэг шагайж, мессежээрээ нэг өнгийнө. Бичмээр санагдаж болохгүй юм шиг дотор нь давчдан. Юу хийсэнийг нь, юу хийж байгааг нь мэдээд өөрийнхөө тухай бичиж гоё нар, зөөлөн салхи, шиврээ бороо хуваалцахыг хүснэ. Нөгөө талд нь Уран энэ тухай огт бодсонгүй. Хааяа нэг Жагаагаас зурвас ...
1 comment
Read more

#6. Царцаа

Шавьжны ертөнцөд шавьж болгон царцааг далавчтай байж нисдэггүй гэж шоолно. Би нисдэг гэж царцаа хичнээн гүрийвч нисэж үл чадна. Хичнээн хүсээд залбираад нисэж чадахгүй хэвээр л байна. Урьдын адил царцааг бүгд гадуурхана. Ганцаардал дунд үзэн ядалт төрөөд оволзоод байвч хэн ч биш ердөө л нэг царцаа болохоор яаж ч үл чадна. Шүүдэрийн дусал гэдэг бол шавьжнуудад мөнхийн ус л гэсэн үг харин шавьжнууд хөөрхий царцааг гадуурхаад тэрүүнээс үл уулгана. Ганцаардал дунд царцаа улам живсээр л . Царцаа бодлоо би бол би. Би сэтгэл хангалуун байж л амьдарч чадаж байвал бусадын юу бодох нь ямар хамаа байх билээ. Ингээд царцаа ганцаараа амьдрах боллоо. Хойд. өмнөд туйл элсэн цөлүүдэд очсон боловч хөөрхий царцаа урьдын адил шоовдорлогдсоор. Нисдэггүй далавчтан, нисдэггүй далавчтан... Аль эсвэл амьдрал оршихийн аргагүй газар л түүнд амар амгаланг өгөх боловч амьд байх боломж өгөхгүй зовооно. Царцаа эцэст нь амьдралд ганцаараа амьдаргүйг ойлголоо. Энэ л үед үзэн ядалт нь өшөө хорсол боллоо. Царцаа далавч...
Post a Comment
Read more