Skip to main content

#12. Чийгэн улаан

Холд муу балиар чийгэн улаан, паах яасан балиар юм бэ!?, чи одоо юугаа хийгээд энд эргүүтээд байгаан бэ!? энэ бол чийгэн улааны өдөр бүр сонсдог үгс. Тэр энэ бүхэнд гомдох ч үгүй уурлах ч үгүй. Тэрүүнийг төрөхөөс л ингэдэг байсан аавыг нь ч ялгаагүй ингэдэг л байсан магадгүй өвөөг нь элэнц өвөөг нь бүгдийг нь л ингэдэг байсан байх. Тэр яагаад энэ бүхэнийг хийх ёстойгоо ч мэдэхгүй тэр зүгээр л хийдэг аав нь хийдэг байсан болохоор ааваасаа яагаад гэж нэг л удаа асууж байсан хариулт нь аавын аав хийдэг байсан болохоор л гэсэн тэр ахиж юу ч асуугаагүй асууусан ч хариулт нь нэг л байх байсан. Урьд нь тэр 3уулаа байсан одоо тэр ганцаараа. Ганцаараа болохоороо ч тэр үү!? тэр ажилаа л хийнэ өөр юу ч хийх хэрэгтэй билээ. Тэр амьдралдаа 3н удаа л уйлж байсан нэг нь төрөхдөө гэхдээ өөрөө мэддэггүй дараа нь хамгийн анх шоолуулахад тэгэхэд аав нь хүү минь бид чийгэн улаан яагаад гэдэгийг нь мэдэхгүй ч бидний хийжийгаа юм агуу зүйл гэдэгийг санаж яваарай гэсэн тэр ахиж уйлаагүй харин хамгын сүүлийн удаа тэр эцэг эх 2оо өнгөрөхд нь уйлсан. Тэр үед тэрүүний хажууд хэн ч байгаагүй тийм болохоор уйлсанг нь хэн ч мэдэхгүй. Зовлон шаналал нь бусдаад далд байдаг болохоор бүгд түүний сэтгэлийг гадна шигээ гэж боддог. Одоо тэр ахиад хэзээ ч уйлахгүй. Тэр бороо үнэрцэн аадар бороо өөрийнх нь хамгийн сүүлчийн аадар бороо гэдэгийг тэр мэдэж байсан. Тэр нь ч үнэн байсан.
Өвөл дуусаж ногоод сэргэв үндэснүүд тал тал тийшээ тэлж шим шүүц сорохыг хичээв гэвч нэг нь ч чадсангүй энэ жил газар улам хөгширчээ, улам хатууржээ. Үндэснүүд энэ бүхэн сүүлчийн хавар байсанг мэдлээ. Тэр нь ч үнэн байсан.

Comments

Popular posts from this blog

Болзоо

Өдөржин хүлээсэндээ ганцаардсан Жагаа утсаа харж чадахгүй хөрвөөнө. Өөрөө бичихээр хорвоо хагарчих юм шиг санагдах аж. Хэрвээ би царайлаг байсан бол, хэрвээ би өндөр байсан бол, хэрвээ би баки байсан бол гэх мэтчилэн бодож өөр өөрийгөө аргадаад байна уу!? ятгаад байна уу!? гэдгээ ялгах чадалгүй дурлачхаж. Гэхдээ тэрийгээ Жагаа яаж мэдэх билээ. Мэдсэн бол уйлж унжиж "Хорвоо яагаад надад ингэж хатуу хандана вэ? Анхны хайр минь яагаад өнчин байгаа юм бэ!?" гээд агсам тавих нь гарцаагүй. Анхны хайр бариа биш гараа гэж хэн нэгэн өөр нэгэндээ хэлж байсан тохиолдол түүхэнд байсангүй. Байлаа гэхэд тэр нь согтуу хүний чихэнд ороод сэгсрэгдэж. Газарт унаад шалбааг болж. Бардам зандаа шүд зуух Жагаа сошиалаар нь нэг шагайж, мессежээрээ нэг өнгийнө. Бичмээр санагдаж болохгүй юм шиг дотор нь давчдан. Юу хийсэнийг нь, юу хийж байгааг нь мэдээд өөрийнхөө тухай бичиж гоё нар, зөөлөн салхи, шиврээ бороо хуваалцахыг хүснэ. Нөгөө талд нь Уран энэ тухай огт бодсонгүй. Хааяа нэг Жагаагаас зурвас

#6. Царцаа

Шавьжны ертөнцөд шавьж болгон царцааг далавчтай байж нисдэггүй гэж шоолно. Би нисдэг гэж царцаа хичнээн гүрийвч нисэж үл чадна. Хичнээн хүсээд залбираад нисэж чадахгүй хэвээр л байна. Урьдын адил царцааг бүгд гадуурхана. Ганцаардал дунд үзэн ядалт төрөөд оволзоод байвч хэн ч биш ердөө л нэг царцаа болохоор яаж ч үл чадна. Шүүдэрийн дусал гэдэг бол шавьжнуудад мөнхийн ус л гэсэн үг харин шавьжнууд хөөрхий царцааг гадуурхаад тэрүүнээс үл уулгана. Ганцаардал дунд царцаа улам живсээр л . Царцаа бодлоо би бол би. Би сэтгэл хангалуун байж л амьдарч чадаж байвал бусадын юу бодох нь ямар хамаа байх билээ. Ингээд царцаа ганцаараа амьдрах боллоо. Хойд. өмнөд туйл элсэн цөлүүдэд очсон боловч хөөрхий царцаа урьдын адил шоовдорлогдсоор. Нисдэггүй далавчтан, нисдэггүй далавчтан... Аль эсвэл амьдрал оршихийн аргагүй газар л түүнд амар амгаланг өгөх боловч амьд байх боломж өгөхгүй зовооно. Царцаа эцэст нь амьдралд ганцаараа амьдаргүйг ойлголоо. Энэ л үед үзэн ядалт нь өшөө хорсол боллоо. Царцаа далавч

Маргааш

Маргааш, маргааш гэсээр арваад өдөр өнгөрчээ. Хойшоо суугаад байна уу гэвэл толгой өвдөөд байх аж. Тэгэвч хүсэж байсан бол хүчлээд бичиж болох л байсан биз ээ. Сар тал болчхоод толгой дээр гэрэлтэнэ. Хэн ч байсан мэдэж болох зүйлийг бичээд юу хийнэ вэ? Хэн ч уншихгүй байж магадгүй зүйлийг тэмдэглэж үлдээгээд өөр нэг өдөр өөрөө эргэж харж магадгүй юм. Тэр үед сар өөр нэг хэлбэр дүрстэй байх нь гарцаагүй. Монголд толгой, тархи хөдөлсөн гээд хэд бариулаад л зүгээр болчхоод байдаг. Гадаадад аль нэгийг нь аваачиж байгаад спорт эмчилгээнд нь оруулаад нэг, хоёр бариад л зүгээр болгочихдог аргаа хэрэглэвэл ч уул нь нэлээд хөлжих болов уу. Бага байхад барьдаг гээд л хөгшин өвөө нар байдаг байсан санагдах юм. Одоо болохоор хайгаад олддоггүй. Хүүхэдгүй хүнээс нуугдаж амьдардаг юм болов уу. Дүнхүүргэн л хүн явна би. Намар болоод цаг агаар сэрүүсэж байгаа болохоор уншиж буй та амар байна уу? Эрүүл мэнддээ анхаарна шүү. Ажил дээр ханиадтай хүмүүс нэмэгдээд байх юм. Тоонд нь орчихгүй юм сан. Би гэдэг