Skip to main content

#9. Бөөс

Бөөс төрсөн цагаасаа эхлээд л энэ харанхуй бүгчим хиртэй орчинд байсан. Бүх л зүйл ийм байх ёстой юм шиг гэрийхэн нь ярина харин бяцхан бөөс арай өөр зүйл хүснэ. Нэг өдөр бяцханы нүдэнд бандгар бүдүүн хүн харагдлаа. Бөөс тэрүүнийг амсахын түүс болон эргэлждэж байгаад гэнэт үзээд алдахаар шийдэн газараас байдаг хүчээрээ хазтал бүх юм санасанаар болж нэг гар маажихаар ирлээ. Бяцханаа шууд л үсэрч гаранд нь наалдаад бүдүүнийг зөрөхийн даваан дээр хувцасанд нь тогтоод авав.
Бөөс аз жаргал өөдөө тэмүүлсээр л тарган цатгалан цэвэрхэн цагаан энэ бүгд одоо түүнийх. Авирч авирч орой дээр нь гарж ирлээ. Ядарч унахаасаа өмнө нэг хооллочих санаатай газар суун сорж эхэллээ. Гэнэт аварга том бүдүүн гар гарж ирсэнд бөөс нээх гайхсан ч үгүй цочсон ч үгүй энэ бүхэн болж л байдаг зүйл байлаа. Цадсан бөөс ч унтаад өгөв тарган гарч маажихаа болив.
Гэнэт тэнгэрээс бороо оров уу!? гэлтэй ус цутгаж эхэллээ. Хоёр гар ээлж дараалан маажиж эхлэв. Газараас цас өсөн өссөөр бөөс ч аргагүйн эрхэнд цасны аясыг даган урслаа. Энэ удаа тэр гэрэл гэгээнээс хав харанхуй чийгтэй нүхрүү сорогдон орлоо. (Үгүй ээ! өвөөгийн яриад байсан бөөсний там энэ гэж үү!? Үгүй ээ! ганц л боломж ахиж би шуналтайгүй ээ!!! гэвч түүнийг хэн ч сонсонгүй. Тэртээд ёх ингэж нэг санаа амрах гэж дуулдлаа. Бурхан!? --- энэ хэсэг нь нэмэлт байсан нь дээр үү!? байхгүй байсан нь дээр үү!? гэдэгийг нь мэдэхгүй болохоор ингээд оруулчихлаа)

Comments

  1. Хэтэрхий ихийг хүсээд байвал бөөсний түүх шиг л юм болно шүү...Надад нэмэлт байгаагүй нь гоё санагданаа, чиний түүхийг төгсгөлгүй, уншигч өөрөө ургуулан бодож ойлгооод, төгсгөх ёстойгоор бичдэг хэв маяг чинь гоё, сонирхолтой юм байнашдээ.

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

#10. Тэмээлзгэнэ

Тэмээлзгэнэ бол говь нутагын заан. Тэр их том болохоор тэмээ гэхээсээ илүү тэмээлзгэнийг хүмүүс уналагадаа хэрэглэх дуртай байв. Томоос гадна өнгө үзэмж нь солонго мэт, нэг нэгнийг нь хооронд нь андуурч эндүүрэх дохиолдол ч багаа байдаг болохоор хүмүүс дуртай нь аргагүй хэрэглэнэ. Хүмүүс аажим аажимаар суурьшиж эхэлсэнээр орчин тойронгоо хамгаалуулахаар нохойг тэжээж эхэллээ. Нохой ч илүү амар тайван амьдралаасаа салахгүйн тулд хичээнгүйлэн зүтгэнэ. Тэмээлзгэнэ аймаар том боловч жижигхэн зүрхтэй амьтан ядаж байхад айлийн ойролцоо зөрөх төдийд л нохойнууд дайрч барьж идэх шахна. Хөөрхий тэмээзгэнэ өөрлүү нь биш унаж яваа хүнрүү нь дайрч буйг яаж мэдэх билээ дээ!? Айсанаасаа болоод тэмээлзгэнэ урьд урьдийнхаас бага иддэг боллоо үүнээсээ болоод бие нь ч жижгэрч эхлэв. Ингээд хүмүүс нэг л өдөр уналгадаа ашиглахаа болив. Юм л бол харангадаад уначихдаг амьтангаар яаж тээвэр хийх вэ дээ!? ингээд тэмээлзгэнэ боджээ: том байх тусам жижиг биетэй гарууд намайг дээрэлхдэг байсан юм чинь би тэднээс...

Болзоо

Өдөржин хүлээсэндээ ганцаардсан Жагаа утсаа харж чадахгүй хөрвөөнө. Өөрөө бичихээр хорвоо хагарчих юм шиг санагдах аж. Хэрвээ би царайлаг байсан бол, хэрвээ би өндөр байсан бол, хэрвээ би баки байсан бол гэх мэтчилэн бодож өөр өөрийгөө аргадаад байна уу!? ятгаад байна уу!? гэдгээ ялгах чадалгүй дурлачхаж. Гэхдээ тэрийгээ Жагаа яаж мэдэх билээ. Мэдсэн бол уйлж унжиж "Хорвоо яагаад надад ингэж хатуу хандана вэ? Анхны хайр минь яагаад өнчин байгаа юм бэ!?" гээд агсам тавих нь гарцаагүй. Анхны хайр бариа биш гараа гэж хэн нэгэн өөр нэгэндээ хэлж байсан тохиолдол түүхэнд байсангүй. Байлаа гэхэд тэр нь согтуу хүний чихэнд ороод сэгсрэгдэж. Газарт унаад шалбааг болж. Бардам зандаа шүд зуух Жагаа сошиалаар нь нэг шагайж, мессежээрээ нэг өнгийнө. Бичмээр санагдаж болохгүй юм шиг дотор нь давчдан. Юу хийсэнийг нь, юу хийж байгааг нь мэдээд өөрийнхөө тухай бичиж гоё нар, зөөлөн салхи, шиврээ бороо хуваалцахыг хүснэ. Нөгөө талд нь Уран энэ тухай огт бодсонгүй. Хааяа нэг Жагаагаас зурвас ...

#6. Царцаа

Шавьжны ертөнцөд шавьж болгон царцааг далавчтай байж нисдэггүй гэж шоолно. Би нисдэг гэж царцаа хичнээн гүрийвч нисэж үл чадна. Хичнээн хүсээд залбираад нисэж чадахгүй хэвээр л байна. Урьдын адил царцааг бүгд гадуурхана. Ганцаардал дунд үзэн ядалт төрөөд оволзоод байвч хэн ч биш ердөө л нэг царцаа болохоор яаж ч үл чадна. Шүүдэрийн дусал гэдэг бол шавьжнуудад мөнхийн ус л гэсэн үг харин шавьжнууд хөөрхий царцааг гадуурхаад тэрүүнээс үл уулгана. Ганцаардал дунд царцаа улам живсээр л . Царцаа бодлоо би бол би. Би сэтгэл хангалуун байж л амьдарч чадаж байвал бусадын юу бодох нь ямар хамаа байх билээ. Ингээд царцаа ганцаараа амьдрах боллоо. Хойд. өмнөд туйл элсэн цөлүүдэд очсон боловч хөөрхий царцаа урьдын адил шоовдорлогдсоор. Нисдэггүй далавчтан, нисдэггүй далавчтан... Аль эсвэл амьдрал оршихийн аргагүй газар л түүнд амар амгаланг өгөх боловч амьд байх боломж өгөхгүй зовооно. Царцаа эцэст нь амьдралд ганцаараа амьдаргүйг ойлголоо. Энэ л үед үзэн ядалт нь өшөө хорсол боллоо. Царцаа далавч...