Гэдэсний цагаан хорхой төрсөн цагаасаа эхлээд л харанхуйд амьдарсан гэхдээ тэр гэрэл гэж мэддэг байлаа. Учир нь тэртээд гэрэл сүүмэлзэнэ. Тэрүүнийг тийшээ ойртох төдийд л бусад нь хориглоно. Тийшээ явж болохгүй ээ! тийшээ явсан болгон эргэж ирдэггүй тэр бол там тэр бол аймшиг гэж ятгана. Гэвч энэ бүхэн нь харин ч хорхойг нь улам хөдөлгөнө. Нэг өдөр тэр явахаар шийдлээ аажуухан мөлхөлөө. Бусад нь үгүй чи тийшээ явж яах нь вэ!? тэр бол аймаар гэрэл гэгээ гэхэд залуу гэдэсний цагаан хорхой "Яагаад аймаар гэж магадгүй гоё байж болно шдээ." гэхэд бусад нь тийшээ явсан хэн ч иргэж ирж байгаагүй бид зөвхөн орилохийг нь л сонсдог" гэвэл "тэнд үнэхээр сайхан тэгээд иргэж энэ харанхуйд ирэх ямар ч хүссэл төрдөггүй тэр дуу алдалт айсандаа биш гайхсандаа байвал яана!?" гэж амийг нь таглаад явж одлоо. Энэ удаа хэн ч тэрүүнийг хорихийг хүссэнгүй хүссэн ч ятгаж чадахгүйгээ нь мэдэж байлаа. Нилээд удаан алаxсаны эцэст гэрэл дээр ирлээ гэвч яах учираа олсонгүй ингээд байжийтал гэнээт араас ирэх хоолны үлдэгдэл урсан ирсэнд хүссэндээ биш хүч хүрэхгүйдээ урсгалд ороод явчихлаа.Гэрэлээ одоо харлаа эхлээд яаж ч чадсангүй айсандаа ААААаааа гэж ориллоо. Хөөрхий ард хоцрогдогсод маань уншин ахиад нэг тэнэг гэсээр ажилаа үргэжлүүллээ. Агаар дээр гэрэл гэрээн дунд ниснэ. Гэнэт харанхуй нөмрөн авлаа урьд урьдийнхаас нь хэд дахин том асар том хав харанхуй. Тэр жорлонд унасан байжээ. Энэнд тэнд нь үл таних нисдэг нисдэггүй биетүүд эргэлдэнэ.Тэртээ дээр нь гэрэл харагдана. Энэ удаа тэр айж байлаа. Одоо байгаагаасаа том харанхуйд унахаасаа.
Тэмээлзгэнэ бол говь нутагын заан. Тэр их том болохоор тэмээ гэхээсээ илүү тэмээлзгэнийг хүмүүс уналагадаа хэрэглэх дуртай байв. Томоос гадна өнгө үзэмж нь солонго мэт, нэг нэгнийг нь хооронд нь андуурч эндүүрэх дохиолдол ч багаа байдаг болохоор хүмүүс дуртай нь аргагүй хэрэглэнэ. Хүмүүс аажим аажимаар суурьшиж эхэлсэнээр орчин тойронгоо хамгаалуулахаар нохойг тэжээж эхэллээ. Нохой ч илүү амар тайван амьдралаасаа салахгүйн тулд хичээнгүйлэн зүтгэнэ. Тэмээлзгэнэ аймаар том боловч жижигхэн зүрхтэй амьтан ядаж байхад айлийн ойролцоо зөрөх төдийд л нохойнууд дайрч барьж идэх шахна. Хөөрхий тэмээзгэнэ өөрлүү нь биш унаж яваа хүнрүү нь дайрч буйг яаж мэдэх билээ дээ!? Айсанаасаа болоод тэмээлзгэнэ урьд урьдийнхаас бага иддэг боллоо үүнээсээ болоод бие нь ч жижгэрч эхлэв. Ингээд хүмүүс нэг л өдөр уналгадаа ашиглахаа болив. Юм л бол харангадаад уначихдаг амьтангаар яаж тээвэр хийх вэ дээ!? ингээд тэмээлзгэнэ боджээ: том байх тусам жижиг биетэй гарууд намайг дээрэлхдэг байсан юм чинь би тэднээс...
This surely would be one of my fav story..very comprehensive :)
ReplyDelete