Skip to main content

#4. Зөгий

Нар хурцаар шарж халуу төөнөөд залхуутай өдөр байлаа. Зөгий цэцэг цэцэг дамжин үр идэж бал цуглуулаxыг хичээнэ. Нэг цэцгэн дээр очтол тэнд бараг юу ч байсангүй бага зэрэг эргэлдэж байгаад зөгий явах гэтэл цэцэг: тоосонцороос маань аваад яваач гэж гуйлаа. Зөгий өдөрийн халуунд түүрсэн дээр нь олигтой юм олж чадаагүйдээ чадахгүй ээ!! гэчихээд нисээд явчихлаа. Дараагын цэцэг дээр очоод мөн л урьдын адил ажлав. Өнөөх цэцэг мөн л тоосонцороос маань аваад яваач гэж гуйлаа. Зөгий дандаа хийдэг шигээ бага зэрэгийг үүрээд явах гэсэн ээ гэнэт үгүй гэж хэлчихээд нисээд явчихлаа. Одоо тэр тоосонцоргүй нисэх ямар амар ямар сайханг мэддэг болсон ахиж хэзээ ч тоосонцор үүрч өөрийгөө зовоохгүй.
Нар шингэж үдэж боллоо. Зөгийнүүд үүрэндээ буцаж ирэх үед бүгд л маш их ядарсан харагдана. Харин нөгөө зөгий л бусадаас цоглог байсанд бусад зөгийнүүд учирыг гайхан асуулаа. Нөгөө зөгий ч бүгдийг хэлж шинэ зүйл олж мэдсэндээ их л сайрхана. Маргааш нь бүгд л ер нь яагаад болохгүй гэж хэмээн өнөөх зөгийг дуриаж үзлээ үнэхээр сайхан байлаа. Нисэх нь урьд урьдаас хөнгөн сайихан мэт санагдана. Цэцэгс чимээгүйхэн санаа алдаж үүрээр шүүдэр буулган уйлцгаана.
Энэ уянзаараа жил өнгөрлөө. Өвөл болж ичээндээ орсон зөгий нар их л баяртай байлаа. Учир нь энэ жил хамгаас амар жил байсан үүнээс хойш дандаа ийм байх болно.
Өвөл ч дуусаж хавар болсоны дохио болгон шувууд зөгийн үүрэн дээгүүр шулганалдана. Зөгийнүүд хөөр баясал дүүрэн үүрээнээсээ нисэцгээлээ гэвч бүгд гэнэт зог тусан зогсоцгоов. Хув хуурай хоосон тал өмнө нь цэлийнэ. Цэцэгс цэцэгс хааччихав.

Comments

Popular posts from this blog

Болзоо

Өдөржин хүлээсэндээ ганцаардсан Жагаа утсаа харж чадахгүй хөрвөөнө. Өөрөө бичихээр хорвоо хагарчих юм шиг санагдах аж. Хэрвээ би царайлаг байсан бол, хэрвээ би өндөр байсан бол, хэрвээ би баки байсан бол гэх мэтчилэн бодож өөр өөрийгөө аргадаад байна уу!? ятгаад байна уу!? гэдгээ ялгах чадалгүй дурлачхаж. Гэхдээ тэрийгээ Жагаа яаж мэдэх билээ. Мэдсэн бол уйлж унжиж "Хорвоо яагаад надад ингэж хатуу хандана вэ? Анхны хайр минь яагаад өнчин байгаа юм бэ!?" гээд агсам тавих нь гарцаагүй. Анхны хайр бариа биш гараа гэж хэн нэгэн өөр нэгэндээ хэлж байсан тохиолдол түүхэнд байсангүй. Байлаа гэхэд тэр нь согтуу хүний чихэнд ороод сэгсрэгдэж. Газарт унаад шалбааг болж. Бардам зандаа шүд зуух Жагаа сошиалаар нь нэг шагайж, мессежээрээ нэг өнгийнө. Бичмээр санагдаж болохгүй юм шиг дотор нь давчдан. Юу хийсэнийг нь, юу хийж байгааг нь мэдээд өөрийнхөө тухай бичиж гоё нар, зөөлөн салхи, шиврээ бороо хуваалцахыг хүснэ. Нөгөө талд нь Уран энэ тухай огт бодсонгүй. Хааяа нэг Жагаагаас зурвас

#6. Царцаа

Шавьжны ертөнцөд шавьж болгон царцааг далавчтай байж нисдэггүй гэж шоолно. Би нисдэг гэж царцаа хичнээн гүрийвч нисэж үл чадна. Хичнээн хүсээд залбираад нисэж чадахгүй хэвээр л байна. Урьдын адил царцааг бүгд гадуурхана. Ганцаардал дунд үзэн ядалт төрөөд оволзоод байвч хэн ч биш ердөө л нэг царцаа болохоор яаж ч үл чадна. Шүүдэрийн дусал гэдэг бол шавьжнуудад мөнхийн ус л гэсэн үг харин шавьжнууд хөөрхий царцааг гадуурхаад тэрүүнээс үл уулгана. Ганцаардал дунд царцаа улам живсээр л . Царцаа бодлоо би бол би. Би сэтгэл хангалуун байж л амьдарч чадаж байвал бусадын юу бодох нь ямар хамаа байх билээ. Ингээд царцаа ганцаараа амьдрах боллоо. Хойд. өмнөд туйл элсэн цөлүүдэд очсон боловч хөөрхий царцаа урьдын адил шоовдорлогдсоор. Нисдэггүй далавчтан, нисдэггүй далавчтан... Аль эсвэл амьдрал оршихийн аргагүй газар л түүнд амар амгаланг өгөх боловч амьд байх боломж өгөхгүй зовооно. Царцаа эцэст нь амьдралд ганцаараа амьдаргүйг ойлголоо. Энэ л үед үзэн ядалт нь өшөө хорсол боллоо. Царцаа далавч

#10. Тэмээлзгэнэ

Тэмээлзгэнэ бол говь нутагын заан. Тэр их том болохоор тэмээ гэхээсээ илүү тэмээлзгэнийг хүмүүс уналагадаа хэрэглэх дуртай байв. Томоос гадна өнгө үзэмж нь солонго мэт, нэг нэгнийг нь хооронд нь андуурч эндүүрэх дохиолдол ч багаа байдаг болохоор хүмүүс дуртай нь аргагүй хэрэглэнэ. Хүмүүс аажим аажимаар суурьшиж эхэлсэнээр орчин тойронгоо хамгаалуулахаар нохойг тэжээж эхэллээ. Нохой ч илүү амар тайван амьдралаасаа салахгүйн тулд хичээнгүйлэн зүтгэнэ. Тэмээлзгэнэ аймаар том боловч жижигхэн зүрхтэй амьтан ядаж байхад айлийн ойролцоо зөрөх төдийд л нохойнууд дайрч барьж идэх шахна. Хөөрхий тэмээзгэнэ өөрлүү нь биш унаж яваа хүнрүү нь дайрч буйг яаж мэдэх билээ дээ!? Айсанаасаа болоод тэмээлзгэнэ урьд урьдийнхаас бага иддэг боллоо үүнээсээ болоод бие нь ч жижгэрч эхлэв. Ингээд хүмүүс нэг л өдөр уналгадаа ашиглахаа болив. Юм л бол харангадаад уначихдаг амьтангаар яаж тээвэр хийх вэ дээ!? ингээд тэмээлзгэнэ боджээ: том байх тусам жижиг биетэй гарууд намайг дээрэлхдэг байсан юм чинь би тэднээс