Урвагар царайт хэзээ аз жаргалгүй болсноо мэдэхгүй. Баяр хөөр хэдийд түүнээс нүүр буруулсан нь тодорхойгүй. Үүндээ тэр гуниглаж байсангүй. Урвагар царайт анх удаа нэг охинд дурласан боловч тэр түүнийг урвайсан, уйтгартай гээд тоосонгүй. Түүнээс хойш тэр ахин хэнд ч сэтгэлээ нээгээгүй. Урвагар царайт унжгар төрхтэй амьдарсаар л хорин хэдэн жилийг ардаа үджээ.
Өчигдөржин орсон борооны гунигийг арилгах гэсэн шиг нар байдгаараа гэрэлтсээр мандаж. Урвагар царайт тэнгэр өөд саравчлан шуналтайгаар цээж дүүрэн амьсгалав. Буудал дээр хүмүүс шамбааралдаастай. Ирэх унаа бүрийг даган бөөн бөөнөөрөө араас нь гүйлдэнэ. Урвагар царайтын суух нийтийн унаа хэд хэд ирсэн боловч шахалцах дургүй болохоороо харж зогссоор хоцорлоо. Шахцалдахаас гадна эмэгтэй, хөгшин, хүүхэд гэж урдаа оруулсаар байгаад үргэлжид хамгийн ард зогсчихдог болохоороо хүнгүй унаа хүлээж байгаа царай нь. Цэцэг салхинд хийсэн өнгөрөв үү!? гэмээр үзэгдэхэд урвагар царайт харц гүйлгэн харав. Урвагар царайнд нь золтой л инээмсэглэл тодорчихсонгүй. Зүрх сэтгэл нь аз жаргалаар бялхаж ирэхийн алдад тархи нь тэрхүү хүн цэцгийг ахин харахгүй гэсэн бодлоор дүүрчхэв. Урвагар царайт гуниглангуй доош харан зогсоно.
<<Уучлаарай цаг хэд болж байна>> гэж сахиусан тэнгэр өөрөөс нь асууж буй мэт санагдахав өнгийн харвал хүн цэцэг өмнө нь инээмсэглэн зогсоно. Түүнээс гэрэл сацран өөрийг нь даллан дуудах шиг мэдрэгдэв. Зүрх нь байдгаараа бөмбөрдөн хором бүрийг зарлан тунхаглах ажээ. <<Аан, уун>> хэмээн урвагар царайтыг бувтнахад хүн цэцэг <<Цаг Байна Уу!>> гээд бугуйгаа заав. Урвагар царайт цагнаас салж үзээгүй билээ. Гуниглах хором мөч бүрээ тоолох гэсэн шиг цагаа үргэлжид зүүнэ. Хүн цэцэгт цагаа үзүүлбэл тэр онийн хараад баярлалаа хэмээн мишээчхээд яваад өглөө. Урвагар царайтын зүрх сугараад явчихсан мэт хоосон. Тэр гараа зүрхэн дээрээ тавивал тэр тэндээ хэвээрээ л. Хүн цэцэг гарцаагүй сэтгэлийг нь хулгайлчхаж. Түүнийг байсан гэх мэт удвал цэцгийн үнэр замхарсаар л. Урвагар царайт яах учраа олохгүй доороо эргэлдэнэ. Зүүншээ, барууншаа. Нэг хартал амьд цэцэг байхгүй болчхов. Урвагар эргэн тойрноо гүйлгэн харж, яах учраа олохгүй байх үед хаалгаа хаан буудлаас хөдлөх тэрэгний цонхон дээр зогсож харагдахад урвагар царайтын хөл өөрийн мэдэлгүй нийтийн унааны араас гүйлээ. Гараа даллан, хүлээгээрэй хэмээн байдгаараа чарлана. Нийтийн унаа буудлаас хөдлөв үү, үгүй юү бөглөрөөнд орон зогсох мөчид жолооч нь урвагар царайтыг өрөвдсөн мэт хаалгаа нээж өглөө. Түүний өмнө диваажингийн үүд цэлийтэл нээгдэх мэт болсонд урвагар тэр доороо хөшчихөв. Хаалга эргээд хаагдах мөчид гэнэт ухаан орсон мэт харайн ортол цүнх нь хаалганы гадна үлдчихэв. Тасалбар түгээгч түүнийг байдгаар нь загнана. Урвагарт тэр гэхдээ сонин байсангүй, амьд цэцэг л өөрөөс нь холдон алсын алсад нисчих вий гэсэн бодол эргэлдэнэ.
Цэцэг нар даган дэлбээгээ эргүүлдэг шиг, тэр нүүрээ наранд ээн нүдээ анин зогсоно. Урвагар царайт хажууд нь зогсож зүрхлэхгүй тул хамгийн ард очиж зогслоо. Тэгээд түүнийг цоо ширтэнэ. Хэдий хугацаа өнгөрснийг цаг хугацаа л хэмжсэн биз ээ. Түүний буух буудал аль хэдийнээ өнгөрчхөж. Хүн цэцгийн буух ээлж болсон бололтой хаалганы дэргэд зогсоно. Урвагар царайт даган буух эсэхээ шийдэж чадаагүй ч ард нь очиж зогслоо.
Зэргэлдээ ертөнцүүд байдаг гэдэгт итгэдэг үү? гэсэн үгс амнаас нь яагаад ч юм бэ!? уначхав. Хүн цэцэг гайхсан байртай эргэж харлаа. Урвагар царайт амьдралдаа анх удаагаа инээмсэглэн <<Хэрвээ би өөртэй чинь танилцахгүй юм бол үнэхээр их харамсах болно гэж хэн нэгэн зэргэлдээ ертөнцөөс шивнэлээ.>> гэв. Тэр цэцэг үг хэлсэнгүй. Инээмсэглэл түүнд бэлэглэчхээд буугаад явчхав. Урвагар царайт түүнийг алга болтол араас нь ширтсээр л байв. Урвагар царайт урвайсан хэвээр л. Ахиж инээмсэглэсэнгүй. Тэр охинтой ч тааралдсангүй. Хүн цэцэг цаг хугацааны салхинд хийсэн оджээ.
Танил үнэр сэтгэл сэргээхэд өндийн харвал. <<Би ч гэсэн харамсах байсан юм байна.>> хэмээн танил хоолой шивнэв. Жилийн дараа урвагар царайт ахин инээмсэглэв. Энэ удаа урвагар царай цаг хугацаатай хийсэн одлоо. Тэр дахин урвайсангүй.
____________________________________________
Hanper
2011 оны 06-р сарын 13
За би өөрөө ч гэсэн сайн ойлгосонгүй. Зарим тохиолдолд хуучны юмнуудаа уншиж байхад тухайн бичиж байх үеийн мэдрэмж гэнэт дотроос гараад ирэх шиг санагддаг бол тийм юм байсангүй. Магадгүй цаг үе нь хоцрогдсон юм болов уу? Одоо ч нийтийн тээвэрт карт л уншуулдаг болсноос тасалбар түгээгч байхгүй болж дээ. Түгээгч гэдэг юм болов уу? таслагч юм болов уу? Ямар ч байсан их л мундаг чимхдэг хүмүүс байсан юм даг.
Эсвэл зүгээр л өөрөө хэн нэгэнтэй таарсан мөртөө хэлээгүй. Хэлсэн ч тэрэнтэй таараагүй болохоороо мөрөөдөж бичсэн юм болов уу? Хэрвээ тэгсэн бол одоо тэр охины хэлтэрхий бага ч гэсэн дурсамжид үлдмээр юм.
Магадгүй би өөрөө урвайж явдаг байсан байхдаа. Гэхдээ байдгаараа мишээлттэй явдаг хүмүүс ховор л доо. Хар хүйтэнд ядаж шүд даарах байлгүй дээ. Төгсгөл нь гэхдээ таалагдахгүй байна аа. Өөрчлөөд бичье гэхээр яахыг нь мэдэхгүй байна. Шалтгаан нь өмнө гаргах гэсэн мэдрэмж нь алга болчхож. Би урвагар царайт биш болсон юм байх даа. Би гэхдээ тэр байсан гэж яагаад бодно билээ. Хуучин дурсамжуудаа санах гэж оролдоход гурван төрлийн автобусны буудал л санаанд орно. Хар хорин, саппоро, зүүн дөрвөн зам. Эхний хоёр нь гэрээсээ сургууль явдаг байсан буудлууд. Буцаад явахаа бодох юм бол офицер л баймаар юм. Гэтэл яагаад сүүлийнх нь зүүн дөрвөн замын буудал байдаг билээ гэх юм бол их багын зүйл яригдах юм даа.
Өөр автобусны буудлууд санаанд орж байгаа боловч тэд нар гол дурсамж биш байх шиг байна. Гол дурсамж нь хүн болоод тэд нарын байртай холбоотой ажээ. Тэгээд л орой нь гэрийн зүг гэлдэрнэ. Яг одоо бүх юм будилаантай байна. Аливаа зүйлс дурсамж болоод үлдэх гээд байна.
Өчигдөржин орсон борооны гунигийг арилгах гэсэн шиг нар байдгаараа гэрэлтсээр мандаж. Урвагар царайт тэнгэр өөд саравчлан шуналтайгаар цээж дүүрэн амьсгалав. Буудал дээр хүмүүс шамбааралдаастай. Ирэх унаа бүрийг даган бөөн бөөнөөрөө араас нь гүйлдэнэ. Урвагар царайтын суух нийтийн унаа хэд хэд ирсэн боловч шахалцах дургүй болохоороо харж зогссоор хоцорлоо. Шахцалдахаас гадна эмэгтэй, хөгшин, хүүхэд гэж урдаа оруулсаар байгаад үргэлжид хамгийн ард зогсчихдог болохоороо хүнгүй унаа хүлээж байгаа царай нь. Цэцэг салхинд хийсэн өнгөрөв үү!? гэмээр үзэгдэхэд урвагар царайт харц гүйлгэн харав. Урвагар царайнд нь золтой л инээмсэглэл тодорчихсонгүй. Зүрх сэтгэл нь аз жаргалаар бялхаж ирэхийн алдад тархи нь тэрхүү хүн цэцгийг ахин харахгүй гэсэн бодлоор дүүрчхэв. Урвагар царайт гуниглангуй доош харан зогсоно.
<<Уучлаарай цаг хэд болж байна>> гэж сахиусан тэнгэр өөрөөс нь асууж буй мэт санагдахав өнгийн харвал хүн цэцэг өмнө нь инээмсэглэн зогсоно. Түүнээс гэрэл сацран өөрийг нь даллан дуудах шиг мэдрэгдэв. Зүрх нь байдгаараа бөмбөрдөн хором бүрийг зарлан тунхаглах ажээ. <<Аан, уун>> хэмээн урвагар царайтыг бувтнахад хүн цэцэг <<Цаг Байна Уу!>> гээд бугуйгаа заав. Урвагар царайт цагнаас салж үзээгүй билээ. Гуниглах хором мөч бүрээ тоолох гэсэн шиг цагаа үргэлжид зүүнэ. Хүн цэцэгт цагаа үзүүлбэл тэр онийн хараад баярлалаа хэмээн мишээчхээд яваад өглөө. Урвагар царайтын зүрх сугараад явчихсан мэт хоосон. Тэр гараа зүрхэн дээрээ тавивал тэр тэндээ хэвээрээ л. Хүн цэцэг гарцаагүй сэтгэлийг нь хулгайлчхаж. Түүнийг байсан гэх мэт удвал цэцгийн үнэр замхарсаар л. Урвагар царайт яах учраа олохгүй доороо эргэлдэнэ. Зүүншээ, барууншаа. Нэг хартал амьд цэцэг байхгүй болчхов. Урвагар эргэн тойрноо гүйлгэн харж, яах учраа олохгүй байх үед хаалгаа хаан буудлаас хөдлөх тэрэгний цонхон дээр зогсож харагдахад урвагар царайтын хөл өөрийн мэдэлгүй нийтийн унааны араас гүйлээ. Гараа даллан, хүлээгээрэй хэмээн байдгаараа чарлана. Нийтийн унаа буудлаас хөдлөв үү, үгүй юү бөглөрөөнд орон зогсох мөчид жолооч нь урвагар царайтыг өрөвдсөн мэт хаалгаа нээж өглөө. Түүний өмнө диваажингийн үүд цэлийтэл нээгдэх мэт болсонд урвагар тэр доороо хөшчихөв. Хаалга эргээд хаагдах мөчид гэнэт ухаан орсон мэт харайн ортол цүнх нь хаалганы гадна үлдчихэв. Тасалбар түгээгч түүнийг байдгаар нь загнана. Урвагарт тэр гэхдээ сонин байсангүй, амьд цэцэг л өөрөөс нь холдон алсын алсад нисчих вий гэсэн бодол эргэлдэнэ.
Цэцэг нар даган дэлбээгээ эргүүлдэг шиг, тэр нүүрээ наранд ээн нүдээ анин зогсоно. Урвагар царайт хажууд нь зогсож зүрхлэхгүй тул хамгийн ард очиж зогслоо. Тэгээд түүнийг цоо ширтэнэ. Хэдий хугацаа өнгөрснийг цаг хугацаа л хэмжсэн биз ээ. Түүний буух буудал аль хэдийнээ өнгөрчхөж. Хүн цэцгийн буух ээлж болсон бололтой хаалганы дэргэд зогсоно. Урвагар царайт даган буух эсэхээ шийдэж чадаагүй ч ард нь очиж зогслоо.
Зэргэлдээ ертөнцүүд байдаг гэдэгт итгэдэг үү? гэсэн үгс амнаас нь яагаад ч юм бэ!? уначхав. Хүн цэцэг гайхсан байртай эргэж харлаа. Урвагар царайт амьдралдаа анх удаагаа инээмсэглэн <<Хэрвээ би өөртэй чинь танилцахгүй юм бол үнэхээр их харамсах болно гэж хэн нэгэн зэргэлдээ ертөнцөөс шивнэлээ.>> гэв. Тэр цэцэг үг хэлсэнгүй. Инээмсэглэл түүнд бэлэглэчхээд буугаад явчхав. Урвагар царайт түүнийг алга болтол араас нь ширтсээр л байв. Урвагар царайт урвайсан хэвээр л. Ахиж инээмсэглэсэнгүй. Тэр охинтой ч тааралдсангүй. Хүн цэцэг цаг хугацааны салхинд хийсэн оджээ.
Танил үнэр сэтгэл сэргээхэд өндийн харвал. <<Би ч гэсэн харамсах байсан юм байна.>> хэмээн танил хоолой шивнэв. Жилийн дараа урвагар царайт ахин инээмсэглэв. Энэ удаа урвагар царай цаг хугацаатай хийсэн одлоо. Тэр дахин урвайсангүй.
____________________________________________
Hanper
2011 оны 06-р сарын 13
За би өөрөө ч гэсэн сайн ойлгосонгүй. Зарим тохиолдолд хуучны юмнуудаа уншиж байхад тухайн бичиж байх үеийн мэдрэмж гэнэт дотроос гараад ирэх шиг санагддаг бол тийм юм байсангүй. Магадгүй цаг үе нь хоцрогдсон юм болов уу? Одоо ч нийтийн тээвэрт карт л уншуулдаг болсноос тасалбар түгээгч байхгүй болж дээ. Түгээгч гэдэг юм болов уу? таслагч юм болов уу? Ямар ч байсан их л мундаг чимхдэг хүмүүс байсан юм даг.
Эсвэл зүгээр л өөрөө хэн нэгэнтэй таарсан мөртөө хэлээгүй. Хэлсэн ч тэрэнтэй таараагүй болохоороо мөрөөдөж бичсэн юм болов уу? Хэрвээ тэгсэн бол одоо тэр охины хэлтэрхий бага ч гэсэн дурсамжид үлдмээр юм.
Магадгүй би өөрөө урвайж явдаг байсан байхдаа. Гэхдээ байдгаараа мишээлттэй явдаг хүмүүс ховор л доо. Хар хүйтэнд ядаж шүд даарах байлгүй дээ. Төгсгөл нь гэхдээ таалагдахгүй байна аа. Өөрчлөөд бичье гэхээр яахыг нь мэдэхгүй байна. Шалтгаан нь өмнө гаргах гэсэн мэдрэмж нь алга болчхож. Би урвагар царайт биш болсон юм байх даа. Би гэхдээ тэр байсан гэж яагаад бодно билээ. Хуучин дурсамжуудаа санах гэж оролдоход гурван төрлийн автобусны буудал л санаанд орно. Хар хорин, саппоро, зүүн дөрвөн зам. Эхний хоёр нь гэрээсээ сургууль явдаг байсан буудлууд. Буцаад явахаа бодох юм бол офицер л баймаар юм. Гэтэл яагаад сүүлийнх нь зүүн дөрвөн замын буудал байдаг билээ гэх юм бол их багын зүйл яригдах юм даа.
Өөр автобусны буудлууд санаанд орж байгаа боловч тэд нар гол дурсамж биш байх шиг байна. Гол дурсамж нь хүн болоод тэд нарын байртай холбоотой ажээ. Тэгээд л орой нь гэрийн зүг гэлдэрнэ. Яг одоо бүх юм будилаантай байна. Аливаа зүйлс дурсамж болоод үлдэх гээд байна.
Comments
Post a Comment