Skip to main content

Чи ав & Харандаа, Баллуур

Сүүлийн үед арай их шүлэг оруулаад байна уу даа би? Яруу найрагч болох гэж байгаа юм байх даа. :Д

Ажил их болохоор засахад арай цаг бага ордог гээд тэр юм болов уу? Гэхдээ өмнө хэлсэн шиг хуучин бичлэгүүдээ олсон гэж байсан тэднүүсийгээ засаад оруулаад байвал болох юм шиг. Тэгэхээр одоо байгаа би хэтэрхий ихээр дурсамждаа олзлогдох байх даа. Тийм болохоор сэтгэлийн аясаа дагуулаад л энэ хэвээрээ явахаас. Хэлмээр байгаа зүйлсээр бялхаад ирэхээрээ л шинийг бичээд. Гэхдээ шинэ ч бай хуучин ч бай би байхдаа гэж бодохоор би хэр их өөрчлөгдсөн юм болдоо гэсэн бодол төрнө. Өөрчлөгдсөн байх юм бол харамсалтай ч юм шиг. Тэгсэн атлаа нэг л хэвээрээ байгаад байсан бол утгагүй ч юм шиг. Хүн зарим зүйл дээрээ бат бэх зогсож. Буруу зүйлсээ ухааран тунгаагаад, болохгүй байгаа юмсаа засаж залруулах хэрэгтэй юм болов уу?

Үг хаяж, сургаал айлдаа өвгөрч байна даа би. Саяхан нэг ширхэг цагаан сахал харсан. Арай ч тийм биш байлтайсан даа. Одоо удахгүй дөч дөхөөд ирлээ. Юу л болоод байна даа энэ цаг хугацаанд. Надыг арай хурдан явуулаад байгаа юм биш үү. Амьсгаа авах цаг надад өгөөч гээл үү. :p  

За тийм болохоор одоо та нар шүлгээ унш даа.

 

Чи ав

Надаа зүрх минь хэрэггүй
Чи ав!
Чамайг хайрлахад зүрх минь
Шаардлагагүй!
Эд эс бүхэн минь
Чам уруу тэмүүлнэ.
Энэ бүхэнг ерөөсөө
Чи бүгдийн ав!

Надад харин зүрхнээсээ
Хэсэгхэнийг өгөөрэй!
Сүнс минь хоргодох орон зай
Тэр болог!
Ерөөсөө сүнсийг минь хүртэл
Чи ав!
Надад юу ч хэрэггүй
Бүхнийг минь чи ав!


Харандаа, Баллуур

Харандаа, баллуур анд минь байтал
Харандаа маань хугарчихлаа
Үзүүрлэе хэмээн
Үзүүрлэгчээ эрээд, эрээд олсонгүй
Хутга барин дайртал
Хайр найргүй хяргаснаас
Хэд, хэд хугалав
Хөөрхий одоо зомгол л үлдэж.
Баллуур минь ганцаараа хоцорсон ч
Би илүү ганцаардана
Баллуураа цэвэрлэн
Баахан үртэл
Балай юм болж
Баллуур маань элэгдээд тасарчхав.
Баллуур ч үгүй, харандаа ч үгүй
Би ганцаараа хөөрхий.

___________________________________

Hanper
шүлэг нь: 2010 оны 04-р сарын 19

Comments

Popular posts from this blog

#10. Тэмээлзгэнэ

Тэмээлзгэнэ бол говь нутагын заан. Тэр их том болохоор тэмээ гэхээсээ илүү тэмээлзгэнийг хүмүүс уналагадаа хэрэглэх дуртай байв. Томоос гадна өнгө үзэмж нь солонго мэт, нэг нэгнийг нь хооронд нь андуурч эндүүрэх дохиолдол ч багаа байдаг болохоор хүмүүс дуртай нь аргагүй хэрэглэнэ. Хүмүүс аажим аажимаар суурьшиж эхэлсэнээр орчин тойронгоо хамгаалуулахаар нохойг тэжээж эхэллээ. Нохой ч илүү амар тайван амьдралаасаа салахгүйн тулд хичээнгүйлэн зүтгэнэ. Тэмээлзгэнэ аймаар том боловч жижигхэн зүрхтэй амьтан ядаж байхад айлийн ойролцоо зөрөх төдийд л нохойнууд дайрч барьж идэх шахна. Хөөрхий тэмээзгэнэ өөрлүү нь биш унаж яваа хүнрүү нь дайрч буйг яаж мэдэх билээ дээ!? Айсанаасаа болоод тэмээлзгэнэ урьд урьдийнхаас бага иддэг боллоо үүнээсээ болоод бие нь ч жижгэрч эхлэв. Ингээд хүмүүс нэг л өдөр уналгадаа ашиглахаа болив. Юм л бол харангадаад уначихдаг амьтангаар яаж тээвэр хийх вэ дээ!? ингээд тэмээлзгэнэ боджээ: том байх тусам жижиг биетэй гарууд намайг дээрэлхдэг байсан юм чинь би тэднээс...

Болзоо

Өдөржин хүлээсэндээ ганцаардсан Жагаа утсаа харж чадахгүй хөрвөөнө. Өөрөө бичихээр хорвоо хагарчих юм шиг санагдах аж. Хэрвээ би царайлаг байсан бол, хэрвээ би өндөр байсан бол, хэрвээ би баки байсан бол гэх мэтчилэн бодож өөр өөрийгөө аргадаад байна уу!? ятгаад байна уу!? гэдгээ ялгах чадалгүй дурлачхаж. Гэхдээ тэрийгээ Жагаа яаж мэдэх билээ. Мэдсэн бол уйлж унжиж "Хорвоо яагаад надад ингэж хатуу хандана вэ? Анхны хайр минь яагаад өнчин байгаа юм бэ!?" гээд агсам тавих нь гарцаагүй. Анхны хайр бариа биш гараа гэж хэн нэгэн өөр нэгэндээ хэлж байсан тохиолдол түүхэнд байсангүй. Байлаа гэхэд тэр нь согтуу хүний чихэнд ороод сэгсрэгдэж. Газарт унаад шалбааг болж. Бардам зандаа шүд зуух Жагаа сошиалаар нь нэг шагайж, мессежээрээ нэг өнгийнө. Бичмээр санагдаж болохгүй юм шиг дотор нь давчдан. Юу хийсэнийг нь, юу хийж байгааг нь мэдээд өөрийнхөө тухай бичиж гоё нар, зөөлөн салхи, шиврээ бороо хуваалцахыг хүснэ. Нөгөө талд нь Уран энэ тухай огт бодсонгүй. Хааяа нэг Жагаагаас зурвас ...

#6. Царцаа

Шавьжны ертөнцөд шавьж болгон царцааг далавчтай байж нисдэггүй гэж шоолно. Би нисдэг гэж царцаа хичнээн гүрийвч нисэж үл чадна. Хичнээн хүсээд залбираад нисэж чадахгүй хэвээр л байна. Урьдын адил царцааг бүгд гадуурхана. Ганцаардал дунд үзэн ядалт төрөөд оволзоод байвч хэн ч биш ердөө л нэг царцаа болохоор яаж ч үл чадна. Шүүдэрийн дусал гэдэг бол шавьжнуудад мөнхийн ус л гэсэн үг харин шавьжнууд хөөрхий царцааг гадуурхаад тэрүүнээс үл уулгана. Ганцаардал дунд царцаа улам живсээр л . Царцаа бодлоо би бол би. Би сэтгэл хангалуун байж л амьдарч чадаж байвал бусадын юу бодох нь ямар хамаа байх билээ. Ингээд царцаа ганцаараа амьдрах боллоо. Хойд. өмнөд туйл элсэн цөлүүдэд очсон боловч хөөрхий царцаа урьдын адил шоовдорлогдсоор. Нисдэггүй далавчтан, нисдэггүй далавчтан... Аль эсвэл амьдрал оршихийн аргагүй газар л түүнд амар амгаланг өгөх боловч амьд байх боломж өгөхгүй зовооно. Царцаа эцэст нь амьдралд ганцаараа амьдаргүйг ойлголоо. Энэ л үед үзэн ядалт нь өшөө хорсол боллоо. Царцаа далавч...