Зуны орой тэнгэр цэлмэг бол одод ширтээд хэвтэх жаргал ажээ. Аргагүйдээ өвөл дааран ч бээрээд чийгтэй, харанхуй нүхэнд унтах ямар л олиг байв гэж. Энэ үдэш тэдгээр азтай өдрүүдийн нэг байлаа. Олбор цэцэрлэгийн модон сандал дээр суун нэг гартаа ус нөгөө гартаа талхны өөдөөс барин суугаад уснаасаа хоёр болгон талхнаасаа нэг багахан шиг үмхээд л сууна. Цэцэрлэгийн замаар хосууд алхан өнгөрөх болов ч Олборыг анзаарч байгаа шинж алга. Угаасаа анзаарагдахааргүй, хэнд ч хэрэггүй хүн болоод тэр гэж хэлж даанч чадахгүй нь. Залуу хосууд хамт байхдаа эргэн тойрноо эргэцүүлээд л байна гэж үү? үгүй л болов уу!
Олбор нэгэн цагт өөрийн сэтгэлт бүсгүйтэй энэ л замуудаар энэ л цэцэрлэгт зугаалж явсан аа дурсав. Тэр үед хайртай эмэгтэйнх нь төрх л харагдахаас бус одоо байгаа эдгээр үзэсгэлэнт цэцгүүд үзэгдсэнгүй. Цэцэгт хүрээлэн хэмээн нэрлэгдэх болсон нь гарцаагүй мэт боловч сүүлийн хэдэн жил цэцгийн тоо хачин ихээр хоргодон энд тэнд өм цөм болсныг анзаарахгүй байхын аргагүй. Гэхдээ хүн болгон энэ бүрийг мартаад одоо байгаа сайхандаа л сэтгэл хангалуунаар бай хэмээн өөрсдийгөө хуурцгаана. Олбор харин даанч нэгэнт тэгж чадахаасаа өнгөрчхөж ээ! Түүнд байсан бүхэн үгүй болоод орчлон хорвоо дээр өөрийг нь гэх ганцхан энэ л цэцэгт хүрээлэн үлдэж. Үгүй ээ! ерөөсөө ганц сэтгэлд ойрхон юм нь Олборт энэ л үлдэж. Энэ хоёр адилхан ч юм уу? үгүй ч юм уу? тэгвэл ер нь энэ хоёр л нэг, нэгэндээ үлдчихэж гэхээс. Олбор өглөө эрт босон цэцэрлэгийн булан бүрийг шүүрдэн газраар хөглөрөх хуванцар савыг цуглуулна. Тэгээд ингэж явахдаа бороо ороосой хэмээн цэцэгсийн төлөө залбирах авч өөрийнхөө бодоод орой ороосой хэмээн залруулан залбирна.
Олбор яагаад ийм байдалд орсноо орой бүр бодох боловчиг өглөө нь мартчихдаг. Ингээд л ахиад орой нь эхнээс нь авхуулан бодох хэрэг гарна. Явж, явж эцсийн эцэст өөрөөсөө болж энэ бүхэнд хүржээ гэсэн шийдвэр гаргахын өмнөх үед нойр нь хүрээд унтаад өгнө. Тэгээд л маргааш нь эдгээд урд шөнийн шаналлаа мартан цэцэгсээ арчилна. Нэг сумаар хоёр туулай гэгчээр хоолныхоо мөнгийг давхар хийгээд авна. Энэ бол түүний амьдарч байгаа хамгийн амархан хялбар үе. Гадаа дулаахан, цэцэгс үзэсгэлэнтэй дэлбээлэх агаад хүмүүс цэцэгт хүрээлэнгээр зугаална. Гэхдээ орой нь ахиал сэтгэл зовоосон хар мянган асуултууд харанхуйтай хамт ургана. Хэдэн ч удаа, хэдэн ч жил давтагдаж байгааг тоолох юм бол итгэхэд бэрх тоо гарах нь баараггүй боловч Олбор тэр чигт нь мартжээ. Цэцэгс санаж байгаа нь ч эргэлзээтэй.
Энэ өглөө бусдаас өөр өглөө байлаа гэвч хэн ч анзаарсангүй. Орой харин хүмүүс цэцэрлэг нэг л бохир заваан хоосон ундааны хуванцар саваар дүүрэн байгааг анзаарцгаав. Энэ үед хүн бусад хүмүүс орчиндоо хэчнээн хайхрамжгүй заваан ханддаг гэдгийг мэдлээ.
Олбор нэгэн цагт өөрийн сэтгэлт бүсгүйтэй энэ л замуудаар энэ л цэцэрлэгт зугаалж явсан аа дурсав. Тэр үед хайртай эмэгтэйнх нь төрх л харагдахаас бус одоо байгаа эдгээр үзэсгэлэнт цэцгүүд үзэгдсэнгүй. Цэцэгт хүрээлэн хэмээн нэрлэгдэх болсон нь гарцаагүй мэт боловч сүүлийн хэдэн жил цэцгийн тоо хачин ихээр хоргодон энд тэнд өм цөм болсныг анзаарахгүй байхын аргагүй. Гэхдээ хүн болгон энэ бүрийг мартаад одоо байгаа сайхандаа л сэтгэл хангалуунаар бай хэмээн өөрсдийгөө хуурцгаана. Олбор харин даанч нэгэнт тэгж чадахаасаа өнгөрчхөж ээ! Түүнд байсан бүхэн үгүй болоод орчлон хорвоо дээр өөрийг нь гэх ганцхан энэ л цэцэгт хүрээлэн үлдэж. Үгүй ээ! ерөөсөө ганц сэтгэлд ойрхон юм нь Олборт энэ л үлдэж. Энэ хоёр адилхан ч юм уу? үгүй ч юм уу? тэгвэл ер нь энэ хоёр л нэг, нэгэндээ үлдчихэж гэхээс. Олбор өглөө эрт босон цэцэрлэгийн булан бүрийг шүүрдэн газраар хөглөрөх хуванцар савыг цуглуулна. Тэгээд ингэж явахдаа бороо ороосой хэмээн цэцэгсийн төлөө залбирах авч өөрийнхөө бодоод орой ороосой хэмээн залруулан залбирна.
Олбор яагаад ийм байдалд орсноо орой бүр бодох боловчиг өглөө нь мартчихдаг. Ингээд л ахиад орой нь эхнээс нь авхуулан бодох хэрэг гарна. Явж, явж эцсийн эцэст өөрөөсөө болж энэ бүхэнд хүржээ гэсэн шийдвэр гаргахын өмнөх үед нойр нь хүрээд унтаад өгнө. Тэгээд л маргааш нь эдгээд урд шөнийн шаналлаа мартан цэцэгсээ арчилна. Нэг сумаар хоёр туулай гэгчээр хоолныхоо мөнгийг давхар хийгээд авна. Энэ бол түүний амьдарч байгаа хамгийн амархан хялбар үе. Гадаа дулаахан, цэцэгс үзэсгэлэнтэй дэлбээлэх агаад хүмүүс цэцэгт хүрээлэнгээр зугаална. Гэхдээ орой нь ахиал сэтгэл зовоосон хар мянган асуултууд харанхуйтай хамт ургана. Хэдэн ч удаа, хэдэн ч жил давтагдаж байгааг тоолох юм бол итгэхэд бэрх тоо гарах нь баараггүй боловч Олбор тэр чигт нь мартжээ. Цэцэгс санаж байгаа нь ч эргэлзээтэй.
Энэ өглөө бусдаас өөр өглөө байлаа гэвч хэн ч анзаарсангүй. Орой харин хүмүүс цэцэрлэг нэг л бохир заваан хоосон ундааны хуванцар саваар дүүрэн байгааг анзаарцгаав. Энэ үед хүн бусад хүмүүс орчиндоо хэчнээн хайхрамжгүй заваан ханддаг гэдгийг мэдлээ.
Comments
Post a Comment