Skip to main content

Хар дарсан байх болтугай

Унтахаар хэвтэж байтал гадаа хоёр хүн хэрэлдэх нь сонсогдов. Хэрэгт дурлан өнгийвөл түнэр харанхуйд үзэгдэх бараа байсангүй. Санаа зовсондоо орондоо эргэж оров. Тэгтэл "Ээжээ та битгий яваа ч" гэж жоохон хүүхдийн дуу цуурайтдаг юм байна. Унтах хүсэл үгүй болоод хоолой дээр хүн дараад суучих шиг. Ээж нь, аав нь, хүүхэд гурвуулаа нүүдлийн шууд шиг одчихоод ахиж юу ч дуугарсангүй.

Амар амгалан минь алдагдчихлаа. Муухай юм үзэхгүй, дуулахгүй гээд зурагт үздэггүй, мэдээ хардаггүй намайг бодит амьдрал алгадаж буй нь энэ. Тэглээ гээд гомдоллох хэцүү. Үнэхээр өнөөх жаал өнчирч буй бол миний нэг өдрийн нойр юухан байх билээ. Магадгүй ээж нь явахгүй бол сарын нойроо өгсөн ч яах вэ. Тэгтэл сарын дараа яах юм бол. Миний нойроор торгоогдож байсан айл гэрийн холбоо тасраад явчих байх даа. Эрэгтэйн буруу, эмэгтэйн буруу аль ч байж болно. Аль, аль нь буруугүй атлаа нөхцөл байдал тэгээд таарсан ч байж болох. Харин жаал хүүгийн буруу байгаа болов уу? Магадлалаас бол ихээхэн бага байх даа.

Магадгүй би буруу сонсоод хэтэрхий муухайгаар сэтгэж байж болох юм. Аав, ээж нь гадаад явж ажиллах гээд хүүхдээ өвөө, эмээ дээр нь орхиж байгаа ч юм билүү. Тэгэвч энэ бодолдоо би өөрөө итгэхгүй. Зүгээр хэвтэж байгаад зүүрмэглэсэн ч байж мэдэх. Одоо бодоод байх нь ээ тэгснээс гарцаагүй. Эс бөгөөс жаал хүү эхэр татан уйлах байсан биш гэж үү? Аль эсвэл эр хүн уйлдаггүй юм гээд нулимсаа татаж чангаагаад эхийнхээ хормойноос зууран зогсож байж ч болох. Тэгэвч тэр эмэгтэй замхраад одох нь гарцаагүй биз ээ. Ганц эцэг архинд ороод ганган хүүхэн хөөгөөд өнчин хүүгээ умартчихгүй бол бас ч гэж учиртай буй за. Магад залуу том болоод аз жаргалтай гэр бүлээ бүтээх буй.

Зүүдэлсэн, зөгнөсөн аль нь болохоо мэдэхгүй би хэсэг зуур тааз ширтэн хэвтэв. Унтах янз үгүй байсанд орноос өндийн компьютерын ард ийнхүү сууна. Нойр нь эс хүрэх та уншаад надын адил гуниглах биз ээ. Тийм бол өршөөнө биз намайг. Өөрийг минь хараалгүй өнөөх жаал хар дарж байгаасай хэмээн хүсээрэй.

Амралтын өдрүүд нэг л мэдэхэд нарлаад дуусчихлаа. Зун дуусах гээд байна гэсэн шиг нар нөөсөн илчээрээ биднийг ээнэ. Хагас жилийн тайлангаа гаргахын тулд илүүдэл дулаанаа цацна. Бид энд нь хатаж үхэх гээд гандаж явах юм. Дэлхий дулаараад байгаа гэдгийг нар та мэддэг болов уу? Тэртээ доор байсан жаал шиг л хүн төрөлхтөн харагддаг байх даа. Хэрүүл дунд, зодоон дотор ийм л байдаг юм байх даа гэж бодож өссөөр явах цагт нь гар сарвайн ихэр татаад л. Арай эрт эр хүн болох хэрэгтэй болж дээ дүү минь. Тэнгэрт үл харагдах одод би хар дарсан байгаасай гэж хүслээ шивнээд зүүд нойрондоо дарагдийдаа.

Comments

Popular posts from this blog

Болзоо

Өдөржин хүлээсэндээ ганцаардсан Жагаа утсаа харж чадахгүй хөрвөөнө. Өөрөө бичихээр хорвоо хагарчих юм шиг санагдах аж. Хэрвээ би царайлаг байсан бол, хэрвээ би өндөр байсан бол, хэрвээ би баки байсан бол гэх мэтчилэн бодож өөр өөрийгөө аргадаад байна уу!? ятгаад байна уу!? гэдгээ ялгах чадалгүй дурлачхаж. Гэхдээ тэрийгээ Жагаа яаж мэдэх билээ. Мэдсэн бол уйлж унжиж "Хорвоо яагаад надад ингэж хатуу хандана вэ? Анхны хайр минь яагаад өнчин байгаа юм бэ!?" гээд агсам тавих нь гарцаагүй. Анхны хайр бариа биш гараа гэж хэн нэгэн өөр нэгэндээ хэлж байсан тохиолдол түүхэнд байсангүй. Байлаа гэхэд тэр нь согтуу хүний чихэнд ороод сэгсрэгдэж. Газарт унаад шалбааг болж. Бардам зандаа шүд зуух Жагаа сошиалаар нь нэг шагайж, мессежээрээ нэг өнгийнө. Бичмээр санагдаж болохгүй юм шиг дотор нь давчдан. Юу хийсэнийг нь, юу хийж байгааг нь мэдээд өөрийнхөө тухай бичиж гоё нар, зөөлөн салхи, шиврээ бороо хуваалцахыг хүснэ. Нөгөө талд нь Уран энэ тухай огт бодсонгүй. Хааяа нэг Жагаагаас зурвас

#6. Царцаа

Шавьжны ертөнцөд шавьж болгон царцааг далавчтай байж нисдэггүй гэж шоолно. Би нисдэг гэж царцаа хичнээн гүрийвч нисэж үл чадна. Хичнээн хүсээд залбираад нисэж чадахгүй хэвээр л байна. Урьдын адил царцааг бүгд гадуурхана. Ганцаардал дунд үзэн ядалт төрөөд оволзоод байвч хэн ч биш ердөө л нэг царцаа болохоор яаж ч үл чадна. Шүүдэрийн дусал гэдэг бол шавьжнуудад мөнхийн ус л гэсэн үг харин шавьжнууд хөөрхий царцааг гадуурхаад тэрүүнээс үл уулгана. Ганцаардал дунд царцаа улам живсээр л . Царцаа бодлоо би бол би. Би сэтгэл хангалуун байж л амьдарч чадаж байвал бусадын юу бодох нь ямар хамаа байх билээ. Ингээд царцаа ганцаараа амьдрах боллоо. Хойд. өмнөд туйл элсэн цөлүүдэд очсон боловч хөөрхий царцаа урьдын адил шоовдорлогдсоор. Нисдэггүй далавчтан, нисдэггүй далавчтан... Аль эсвэл амьдрал оршихийн аргагүй газар л түүнд амар амгаланг өгөх боловч амьд байх боломж өгөхгүй зовооно. Царцаа эцэст нь амьдралд ганцаараа амьдаргүйг ойлголоо. Энэ л үед үзэн ядалт нь өшөө хорсол боллоо. Царцаа далавч

#10. Тэмээлзгэнэ

Тэмээлзгэнэ бол говь нутагын заан. Тэр их том болохоор тэмээ гэхээсээ илүү тэмээлзгэнийг хүмүүс уналагадаа хэрэглэх дуртай байв. Томоос гадна өнгө үзэмж нь солонго мэт, нэг нэгнийг нь хооронд нь андуурч эндүүрэх дохиолдол ч багаа байдаг болохоор хүмүүс дуртай нь аргагүй хэрэглэнэ. Хүмүүс аажим аажимаар суурьшиж эхэлсэнээр орчин тойронгоо хамгаалуулахаар нохойг тэжээж эхэллээ. Нохой ч илүү амар тайван амьдралаасаа салахгүйн тулд хичээнгүйлэн зүтгэнэ. Тэмээлзгэнэ аймаар том боловч жижигхэн зүрхтэй амьтан ядаж байхад айлийн ойролцоо зөрөх төдийд л нохойнууд дайрч барьж идэх шахна. Хөөрхий тэмээзгэнэ өөрлүү нь биш унаж яваа хүнрүү нь дайрч буйг яаж мэдэх билээ дээ!? Айсанаасаа болоод тэмээлзгэнэ урьд урьдийнхаас бага иддэг боллоо үүнээсээ болоод бие нь ч жижгэрч эхлэв. Ингээд хүмүүс нэг л өдөр уналгадаа ашиглахаа болив. Юм л бол харангадаад уначихдаг амьтангаар яаж тээвэр хийх вэ дээ!? ингээд тэмээлзгэнэ боджээ: том байх тусам жижиг биетэй гарууд намайг дээрэлхдэг байсан юм чинь би тэднээс