Skip to main content

Ширээтэй болов

Гэртээ ширээтэй болов. Ширээгүй шалтгаанаар залхуурч байсан би шанагагүй болов. Угаасаа шанага байгаагүй болохоор шалтгаан минь дуусав. Иймийн учир хуучин дэвтрээсээ сөхөж харлаа. Наадмаар уул нь нөхөж ажиллах юм сан гэж хүсэж байсан юм сан. Даанч интернэт хурд минь шаардлага хангахгүй байх шиг. Хүлээж, бодож суусаар залхав. Ажлыг тиймээс түр хойшлуулъя. Магад амралтын өдрүүдээр онгод минь орох буй за. Уншихын аргагүй, бичихийн эцэсгүй олон зүйлс байна аа. Тэгж, тэгж нэг зүйл сэтгэлд минь хүрэв.

Би итгэхгүй:
Хувхай цайсан мөчирт
Би итгэхгүй.
Халуун нар дээрээс
Төөнөж байгаа цагт
Би итгэж чадахгүй.
Тогорууун сүрэг буцаж
Нэгийг илтгэх авч
Би итгэхгүй.
Харанхуй шөнийн жавар
Эргэж ирээгүй үед
Би итгэж чадахгүй.
Итгэхийг хүсэхгүй байх
Эрх байгаа цагт
Намар болж буйд
Би итгэхгүй.


Цаг нь болоогүй намрыг шүлэг юм уу даа. Хадгалаад орхичихвол цагийг нь тааруулж чадахгүй биз ээ. Тиймээс олдсон дээр минь завшмуй. Дараа нь дандаа яаж хуучин юмнаас оруулдаг юм бэ. Исэж, эмтрээ байлгүй хэмээн ичив. Иймээс шинийг бас нэмэв. Нэмэх гэтэл гунигтай юм шиг санагдав. Бороо хэт их ороод харанхуй шөнө сууж буйгаас болсон биз ээ. Иймээс инээж байгаад уншаарай.

Тиг тог, чиг чаг:
Би тэсэрч дэлбэрэх гээд
Чамайг чанга тэврэх хэрэгтэй байна.
Би унаж тусаж ойчих гээд
Чамаас чанга зуурч байна.

Чи гандаж гундах гээд
Би чамайг үдэж өгөх хэрэгтэй байна
Чи дэвж дэлбээлж нисээд
Би гар сарвайн живж байна.


За тэгээд инээж дууссан бол гуниг нь бас шавхагдаа байлгүй. Наадам ч шувтарч байх шиг. Хөдөө талаар хүмүүс унтаж байгаа байх даа. Тэнгэрт нь од гялбаад л. Хотод харин хоосон байна аа. Тэд ч бас зугаалаад одсон бололтой.

__________________________________

Hanper

Comments

Popular posts from this blog

#10. Тэмээлзгэнэ

Тэмээлзгэнэ бол говь нутагын заан. Тэр их том болохоор тэмээ гэхээсээ илүү тэмээлзгэнийг хүмүүс уналагадаа хэрэглэх дуртай байв. Томоос гадна өнгө үзэмж нь солонго мэт, нэг нэгнийг нь хооронд нь андуурч эндүүрэх дохиолдол ч багаа байдаг болохоор хүмүүс дуртай нь аргагүй хэрэглэнэ. Хүмүүс аажим аажимаар суурьшиж эхэлсэнээр орчин тойронгоо хамгаалуулахаар нохойг тэжээж эхэллээ. Нохой ч илүү амар тайван амьдралаасаа салахгүйн тулд хичээнгүйлэн зүтгэнэ. Тэмээлзгэнэ аймаар том боловч жижигхэн зүрхтэй амьтан ядаж байхад айлийн ойролцоо зөрөх төдийд л нохойнууд дайрч барьж идэх шахна. Хөөрхий тэмээзгэнэ өөрлүү нь биш унаж яваа хүнрүү нь дайрч буйг яаж мэдэх билээ дээ!? Айсанаасаа болоод тэмээлзгэнэ урьд урьдийнхаас бага иддэг боллоо үүнээсээ болоод бие нь ч жижгэрч эхлэв. Ингээд хүмүүс нэг л өдөр уналгадаа ашиглахаа болив. Юм л бол харангадаад уначихдаг амьтангаар яаж тээвэр хийх вэ дээ!? ингээд тэмээлзгэнэ боджээ: том байх тусам жижиг биетэй гарууд намайг дээрэлхдэг байсан юм чинь би тэднээс...

Болзоо

Өдөржин хүлээсэндээ ганцаардсан Жагаа утсаа харж чадахгүй хөрвөөнө. Өөрөө бичихээр хорвоо хагарчих юм шиг санагдах аж. Хэрвээ би царайлаг байсан бол, хэрвээ би өндөр байсан бол, хэрвээ би баки байсан бол гэх мэтчилэн бодож өөр өөрийгөө аргадаад байна уу!? ятгаад байна уу!? гэдгээ ялгах чадалгүй дурлачхаж. Гэхдээ тэрийгээ Жагаа яаж мэдэх билээ. Мэдсэн бол уйлж унжиж "Хорвоо яагаад надад ингэж хатуу хандана вэ? Анхны хайр минь яагаад өнчин байгаа юм бэ!?" гээд агсам тавих нь гарцаагүй. Анхны хайр бариа биш гараа гэж хэн нэгэн өөр нэгэндээ хэлж байсан тохиолдол түүхэнд байсангүй. Байлаа гэхэд тэр нь согтуу хүний чихэнд ороод сэгсрэгдэж. Газарт унаад шалбааг болж. Бардам зандаа шүд зуух Жагаа сошиалаар нь нэг шагайж, мессежээрээ нэг өнгийнө. Бичмээр санагдаж болохгүй юм шиг дотор нь давчдан. Юу хийсэнийг нь, юу хийж байгааг нь мэдээд өөрийнхөө тухай бичиж гоё нар, зөөлөн салхи, шиврээ бороо хуваалцахыг хүснэ. Нөгөө талд нь Уран энэ тухай огт бодсонгүй. Хааяа нэг Жагаагаас зурвас ...

#6. Царцаа

Шавьжны ертөнцөд шавьж болгон царцааг далавчтай байж нисдэггүй гэж шоолно. Би нисдэг гэж царцаа хичнээн гүрийвч нисэж үл чадна. Хичнээн хүсээд залбираад нисэж чадахгүй хэвээр л байна. Урьдын адил царцааг бүгд гадуурхана. Ганцаардал дунд үзэн ядалт төрөөд оволзоод байвч хэн ч биш ердөө л нэг царцаа болохоор яаж ч үл чадна. Шүүдэрийн дусал гэдэг бол шавьжнуудад мөнхийн ус л гэсэн үг харин шавьжнууд хөөрхий царцааг гадуурхаад тэрүүнээс үл уулгана. Ганцаардал дунд царцаа улам живсээр л . Царцаа бодлоо би бол би. Би сэтгэл хангалуун байж л амьдарч чадаж байвал бусадын юу бодох нь ямар хамаа байх билээ. Ингээд царцаа ганцаараа амьдрах боллоо. Хойд. өмнөд туйл элсэн цөлүүдэд очсон боловч хөөрхий царцаа урьдын адил шоовдорлогдсоор. Нисдэггүй далавчтан, нисдэггүй далавчтан... Аль эсвэл амьдрал оршихийн аргагүй газар л түүнд амар амгаланг өгөх боловч амьд байх боломж өгөхгүй зовооно. Царцаа эцэст нь амьдралд ганцаараа амьдаргүйг ойлголоо. Энэ л үед үзэн ядалт нь өшөө хорсол боллоо. Царцаа далавч...