Сахиусан тэнгэр

"Мөрөөдөлдөө хүрэх нь амьдралын утга учир хэмээн үзэгчдэд сануулахад Хитлер мөрөөдөлдөө хүрсэн юм шүү! " ийнхүү хорин тав дахь илтгэлээ дуусгах үед танхим тэр чигээрээ хашхиралдан над руу хараалын үгс, харандаа, үзэг, бал, цаас гээд юу л бол юу нисэлдэн ирлээ. Эхэндээ эдгээр л байсан бол сүүл, сүүлдээ ирж буй хүмүүс бүгд төгсгөлийн үгэнд хамаг уураа гаргах гэж элдэв төрлийн зүйлс авчрах болсон нь илт мэдэгдэнэ. Танхимаас арай хийн гарч арын өрөөнд орох үед хувцас маань өндөг, улаан лооль, өнгө өнгийн будаг болсон нь миний бодлыг батална. Гэхдээ энэ хамгийн сүүлчийн илтгэл. Би бууж өгсөндөө аль эсвэл цаашид тэсвэрлэхийн аргагүй болсондоо биш зүгээр л намайг илтгэл уншуулчих газар олдохгүй болсонд л байгаа юм.

Эхний илтгэл хамгийн их цуурхал үүсгэв. Сонин болгон дээр миний илтгэлийн талаар бичиж байлаа. Хоёр дахь, гурав дахь цааш, цаашаа үргэлжлэн хүн болгон надтай уулзахыг хүсэн, газар болгон надаар илтгэл тавиулахыг хүснэ. Одоо харин бүх зүйл оронгоороо эргэчхэж. Хүмүүс надаас зугтаж, газрууд намайг хөөнө. Энэ бүхэн яг л Хитлерд тохиолдсон явдал шиг. Бүгд уухайлан хүлээн зөвшөөрсөн, дараа нь жигшин зэвүүцэх болсон. Хамгийн ялгаатай нь гэвэл би эхнээсээ л зөвшөөрөгдөөгүй жигшигдсэн байж болох юм. Харин энэ бол сул тал биш үсрэлт гэдгийг ойлгох хэрэгтэй. Хитлерийн нэр алдрын байгаа нөхцөлд хүрэхийн тулд би нэг алхмаар үсрэлт хийчихсэн байгаа юм. Хаалга тогших дуу хамаг анхаарлыг минь авч одов. Хэн ч миний хаалгыг тогшдоггүй юм сан. Тэд цөмөөрөө балбадаг.

Гайхсан би эргэлзсэн байртай хувцас солих өрөөнийхөө хаалгыг тайлбал үл таних бүсгүй зогсож байлаа. Дугарга хүрээтэй шил, албаны маягтай хувцас тэгээд энгэрээ задгай тавьсан урт цув.

-- Уучлаарай, та илтгэгч мөн үү?
-- Тийм байна.
-- Таны сүүлчийн үг миний сонирхлыг их татлаа л даа.
-- Та анх удаа сонсож байгаа юм уу?
-- Үгүй ээ. Би таны хамгийн эхний илтгэл дээр байсан. Хоёр дахь дээр чинь ч байсан. Ер нь бүгд дээр нь байсан.
-- Тийм гэж үү!?
-- Аан хаа. Би яагаад ч юм төгсгөлийн өгүүлбэрийг чинь л ойлгомоор байгаа юм. Яаж ч бодсон, яаж ч хичээсэн би ерөөсөө ойлгохгүй байна.
-- Аан тийм байж. Тэгэхээр тэр чинь ...
-- Би орж болох уу?
-- Тэгэлгүй яахав, намайг уучлаарай.
-- ...
-- Та тэгээд юуг нь ойлгохгүй байгаа юм бэ дээ!?
-- Өөрийг тань?
-- Би нэг л сайн ойлгосонгүй.
-- Баяртай.
-- Айн!?
-- Би ийм л байдалд байгаа юм. Баяртай.

Эмэгтэй ахиж юу ч хэлсэнгүй босоод явчхав. Би ч юм асуусангүй. Учир нь би юу ч ойлгосонгүй. Тийм болохоор түүнтэй л адилхан арван удаа, хорин удаа саяны хэлсэн бүхнийг бодох хэрэгтэй боллоо. Гэвч юу ч ойлгож чадсангүй. Гэхдээ юу ойлгох гээд байгаа гэдгээ ч мэдэхгүй байв. Тэгээд анхнаас нь эхлэхээр шийдэв. Би яагаад тэр үгийг хэлэх болсон шалтгаанаа бодлоо. Тэгж хэлсэн шалтгаан маань ор сураггүй алга болчхож. Тийм үг зүгээр л ургаад гараад ирсэн юм шиг. Учир шалтгаан нь ор сураггүй алга болчихсон байлаа. Тэгээд би бодлоо. Би ч гэсэн миний учир шалтгаан энэ хорвоогоос арилаад өгчихсөн юм шиг оршоод байгаа юм байна.

Ингэж бодох үед л тэр эмэгтэйг би ойлгов. Тэр энэ бүхнийг аль хэдийн олоод харчихсан байж. Намайг өөр өөрийгөө мэдэхээс өмнө тэр намайг мэдчихсэн аж. Магадгүй тэр сахиусан тэнгэр байх. Тийм болоод л хүнээс сайхан гоо үзэсгэлэнтэй ч би дурлаж чадаагүй байж болох юм. Үгүй ээ, ерөөсөө би түүнд дурласан ч үнэ цэнэ олдохгүй гээд дурлаж чадаагүй юм байна.

Үгүй ээ ерөөсөө л өөр өөрийгөө олж чадаагүй байсан болохоороо өөр бусад юмыг олж чадахгүй байсан юм байна.

____________________________________

Hanper
2010 оны 10-р сарын 31