Усан нүдэн гүнж гэж үлгэр дээрээс л уншиж байсан болохоос өөрийгөө усан нүдэн байх юм гэж төсөөлж байсангүй. Уул нь уйлаад байдаггүй ч уйлах гэж байгаа юм шиг харцтай юм шиг байгаа юм. Уйлдаггүй болохоор нулимс минь унжаад тэгдэг байж ч мэднэ. Усан нүдтэй ч цусан зүрхтэй юм байх хэмээн сэтгэж байсан ч тийм биш бололтой. Бодоод байхаар зөөлөн сэтгэлтэй юм шиг үлгэр үзэж, уншиж нулимс дусгаатай.
Эр хүн чинь уйлдаггүй юм гээд л өргөж босгох дүр зураг харагдана. Адилхан хүн мөртөө эм нь уйлж болдог эр нь болдоггүй хорвоо гэж байгаа. Хүүхэн шиг шалчгар гээд шоолуулах нь тодорхой байсан. Одоо бол арай өөр болсон гэж найдах юм. Нулимс өөр өөр шалтгаанаас болоод унаж болно, урсаж болно. Хэн байх нь хамаагүй. Хатуужилтай бай гээд хахир ярдаг хөвгүүд өсгөөд байсан байж болох юм. Бүсгүйчүүд нь яахав уяан сайхан сэтгэлтэй. Хүн л болсон хойно муухай хүүхнүүд бас байна аа. Залуучууд байхгүй гэсэн үг биш. Бүгд л байгаа. Сайн хүн заримдаа муухай. Муу хүн хааяа сайхан.
Гоё нүдтэй, охин хүүхдэд баймаар гээд л бага байхад их хэлнэ. Магтаад байна гэж бодоод байсан усан нүдэн гэж байсан юм болов уу? Харахаар байдаг л нүд юм шиг. Өдөр бүр л хардаг болохоор өөр ямар байхыг нь төсөөлж чадахгүй болохоор сүртэй юм шиг санагдахгүй. Одоо тэгээд л заримдаа авах юм нь нүд л байна гэхээр магтаад байна уу, муулаад байна уу? мэдэхгүй юм. Шоолоогүй бол л болоо юм байх даа. Тэгээд намайг битгий тэгж хараа гэх юм. Уйланхай харцаар л хараад байдаг бололтой. Магадгүй би уйлчхаад нулимсаа дуусгах ёстой юм болов уу? Нүд ширгэнэ гэж байдаг л байх даа. Зовлондоо сөхөрсөн тийм болдоггүй гэж үү? Тэгээд бодох юм бол зовлон бага үзэж жаргалд үүрүүлсээр байгаад өдий хүрсэн ч юм шиг. Тийм болоод л нулимс нүдний минь ард цэлийгээд байдаг юм байхдаа. Өөрөө би магадгүй зүрхээ шархлуулж, сэтгэлээ эмтлүүлэх хэрэгтэй байх. Хагархай, цоорхойгоор минь нулимс урсаж дуслах жамтай юм болов уу?
Усан нүдэн гүнж галт луунд олзлогдож өндөр цамхгийн оройд өдөр шөнөгүй бүлтийн эрэлхэг баатраа хүлээдэг бол би эр хүн юм болохоор өндийж босоод нулимсаа нуугаад өдөр хоногийг үүрээд явах ёстой аж. Хүлээх ёсгүй булааж авах ёстой юм шиг. Учраа мэдэхгүй ч урагшаа л дайраад байх цадигтай. Урьдахаа харахгүй ч арагшаа харах цээртэй бололтой. Миний л бодол юм даа. Учраа олоогүй хүний төсөөлөл. Өөр хүн сонсвол загнана. Өөр тэгээд яах ёстой юм бэ? гэхээр өөрөө л мэднэ дээ гэнэ. Өөрөө мэддэг хүн хорвоо дэлхийд байдаг юм уу? Өөрөө мэдэхгүй болохоороо л өвдөглөж, тэмтэрч явдаггүй гэж үү? Таарсан болгоныгоо атгана. Тэртээд хэрэг болчих болов уу? гэж найдна. Хэрээ шиг гялалзсан болгоныг хадгална. Гялтганасан болгонд дурлана.
За би тэгээд эр хүн болохоор уйлдаггүй юм шүү. Энэ биедээ эзэн юм болохоор хичээдэг юм даа. Ээрч, муурч явсан ч амьдралын төгсгөлд ялгаагүй л очих байлгүй. Ээ дээ тэгэх минь яав даа гээд шүүрс алдах нь бага л байгаасай даа. Бүсгүй та өмнөөс минь уйлж өгөөрэй. Тэгэхдээ хааяа нэг намайг дурсаад саначхаарай.
Эр хүн чинь уйлдаггүй юм гээд л өргөж босгох дүр зураг харагдана. Адилхан хүн мөртөө эм нь уйлж болдог эр нь болдоггүй хорвоо гэж байгаа. Хүүхэн шиг шалчгар гээд шоолуулах нь тодорхой байсан. Одоо бол арай өөр болсон гэж найдах юм. Нулимс өөр өөр шалтгаанаас болоод унаж болно, урсаж болно. Хэн байх нь хамаагүй. Хатуужилтай бай гээд хахир ярдаг хөвгүүд өсгөөд байсан байж болох юм. Бүсгүйчүүд нь яахав уяан сайхан сэтгэлтэй. Хүн л болсон хойно муухай хүүхнүүд бас байна аа. Залуучууд байхгүй гэсэн үг биш. Бүгд л байгаа. Сайн хүн заримдаа муухай. Муу хүн хааяа сайхан.
Гоё нүдтэй, охин хүүхдэд баймаар гээд л бага байхад их хэлнэ. Магтаад байна гэж бодоод байсан усан нүдэн гэж байсан юм болов уу? Харахаар байдаг л нүд юм шиг. Өдөр бүр л хардаг болохоор өөр ямар байхыг нь төсөөлж чадахгүй болохоор сүртэй юм шиг санагдахгүй. Одоо тэгээд л заримдаа авах юм нь нүд л байна гэхээр магтаад байна уу, муулаад байна уу? мэдэхгүй юм. Шоолоогүй бол л болоо юм байх даа. Тэгээд намайг битгий тэгж хараа гэх юм. Уйланхай харцаар л хараад байдаг бололтой. Магадгүй би уйлчхаад нулимсаа дуусгах ёстой юм болов уу? Нүд ширгэнэ гэж байдаг л байх даа. Зовлондоо сөхөрсөн тийм болдоггүй гэж үү? Тэгээд бодох юм бол зовлон бага үзэж жаргалд үүрүүлсээр байгаад өдий хүрсэн ч юм шиг. Тийм болоод л нулимс нүдний минь ард цэлийгээд байдаг юм байхдаа. Өөрөө би магадгүй зүрхээ шархлуулж, сэтгэлээ эмтлүүлэх хэрэгтэй байх. Хагархай, цоорхойгоор минь нулимс урсаж дуслах жамтай юм болов уу?
Усан нүдэн гүнж галт луунд олзлогдож өндөр цамхгийн оройд өдөр шөнөгүй бүлтийн эрэлхэг баатраа хүлээдэг бол би эр хүн юм болохоор өндийж босоод нулимсаа нуугаад өдөр хоногийг үүрээд явах ёстой аж. Хүлээх ёсгүй булааж авах ёстой юм шиг. Учраа мэдэхгүй ч урагшаа л дайраад байх цадигтай. Урьдахаа харахгүй ч арагшаа харах цээртэй бололтой. Миний л бодол юм даа. Учраа олоогүй хүний төсөөлөл. Өөр хүн сонсвол загнана. Өөр тэгээд яах ёстой юм бэ? гэхээр өөрөө л мэднэ дээ гэнэ. Өөрөө мэддэг хүн хорвоо дэлхийд байдаг юм уу? Өөрөө мэдэхгүй болохоороо л өвдөглөж, тэмтэрч явдаггүй гэж үү? Таарсан болгоныгоо атгана. Тэртээд хэрэг болчих болов уу? гэж найдна. Хэрээ шиг гялалзсан болгоныг хадгална. Гялтганасан болгонд дурлана.
За би тэгээд эр хүн болохоор уйлдаггүй юм шүү. Энэ биедээ эзэн юм болохоор хичээдэг юм даа. Ээрч, муурч явсан ч амьдралын төгсгөлд ялгаагүй л очих байлгүй. Ээ дээ тэгэх минь яав даа гээд шүүрс алдах нь бага л байгаасай даа. Бүсгүй та өмнөөс минь уйлж өгөөрэй. Тэгэхдээ хааяа нэг намайг дурсаад саначхаарай.
Comments
Post a Comment