Нэг соёолон морь салхи татуулан давхих дуртай байв. Нэгэн өдөр тал газраар салхи татуулан давхиж явтал "Хөөе хүлээгээрэй." гэх хэн нэгний дуу сонсогдоход морь хөл тогтон нүд гүйлгэвэл нэг тарвага нүхнээсээ цухуйн даллаж байх юм. Морь гайхан тарвага дээр очоод "Намайг дуудсан уу?" гэвэл тарвага "Тэгэлгүй яах вэ анд минь. Энэ эзгүй талд чамаас өөр хэн салхи татуулан давхих билээ." гэвэл морь ихэмсгээр газар цавчлав. Тарвага цааш үргэлжлүүлэн "Анд минь чамаас нэг юм гуйх гэсэн юм. Тарвага бид нар хүний харшилтай юм л даа. Тэгээд анд чамайг хэрвээ энэ хавиар хүнтэй цуг явах юм бол хоёр удаа янцгааж бид нарт дохио өгч байж болох эсэхийг мэдэх гэсэн юм. Чиний дэл яасан сайхан намирна вэ?" хэмээвэл морь толгойгоо хаялан "Бололгүй яах вэ. Өөр хүсэх зүйл байхгүй биз дээ " гэвэл тарвага "Өө танаас өөр юу хүсэх билээ. За таныг чилээгээд юу хийх билээ. Салхи тантай уралдах гэж яарч байгаа байлгүй!?" хэмээн инээмсэглэвэл морь "Тэгэлгүй яахав. Тэгэлгүй яахав." хэмээгээд давхиж одлоо. Чихэнд нь "Хоёр удаа янцгаахаа мартав аа." гэсэн үгс эцсийн удаа хангинав.
Энэ явдлаас хойш төд удалгүй өнөөх морь урдын газраар давхин явж байгаад гэнэт андын хэлсэн үгийг санав. Эзэнтэйгээ явж байгаа тул эелдэг тарвага нарт туслах ёстойгоо санан хоёр удаа янцгаав. Эзэн нь мориныхоо амгайг татан зогсоод чөдөрлөчхөөд яваад өглөө. Морь өглөөнөөс үдэш хүртэл тэр хавиар эргэлдэн байсаар бүүр залхаж гүйцээд байтал эзэн нь их л урвагар царайтай эргэж ирлээ. Өдөржин чөдөртэй байсан морь эзнээ мордов уу!? үгүй юу!? салхи татуулан гэрийн зүг давхив. Маргааш нь мөн л өнөөх газраа ирэх үед морь хоёр удаа янцгаалаа. Эзэн нь ч өөрийг нь чөдөрлөж орхичхоод яваад өгөв. Өчигдөржингөө тэр хавийн сорлог бүхнийг түүж идсэндээ харамсан хий л сүүдэртэйгээ тоглон өөрийгөө зугаацуулж гарав. Дараа нь хэсэг зүүрмэглэв. Өдөр өнгөрч өгсөнгүй мөн л хэсэг сүүдэртэйгээ тоглов. Цаг нарыг ийнхүү аргацаан байтал нар ч шингэж эзэн нь ирлээ. Нүүрэн нь мөн л гуниг тодорно. Энэ явдлаас хойш эзэн нь тэнд ахиж ирсэнгүй. Гэвч мөн л төд удалгүй энэ бүхэн давтагдаж эхэллээ. Нэг, хоёр, гурван удаа болж өнгөрөв. Эзнийхээ гунигтай царайг үргэлж харах болсон морь сэтгэлээр унан яахаа мэдэхгүй тарчилж байтал гэнэт сүргийнх нь хөгшин хоньчин морь санаанд нь оров.
Морь ч яаравчлан хоньчин морь дээр очин учир байдлаа хэлбэл хоньчин морь "Дараагийн удаа тэр газраа очвол битгий янцгаагаарай. Тэгээд яахыг нь харъя." хэмээн хэлэв. Маргааш нь эзэн нь мөн л өөрийг нь эмээллэн давхилаа. Өнөөх тал дээр ирэх үед морь янцгаах гэснээ өвгөн морины үгийг санан янцгаасангүй. Тэгтэл эзэн нь гэнэт амыг нь татаж зогсоогоод урдын адил яваад өгөв. Морь ч одоо энэ бүхэнд дассан тул хий дэмий тэр хавир эргэлдэн явж байтал эзэн нь нар хэлбийгээгүй байхад хоёр гартаа дүүрэн юм барьсаар аз жаргалтай ирж яваа харагдана. Эзнийхээ ийнхүү баяртай байгаад нь баярласан морь юу барьж явааг нь ч анзаарсангүй.
Маргааш эзэн нь гэрээс гарсангүй. Тийм болохоор морь өөрийнхөө дураар давхиж явтал хэн нэгэн "Хүүе! хүүе!" гэх сонсогдоход гайхан харвал өнөөх эелдэг тарвага байв. "Сайн уу? юу байна даа!?" хэмээн ойртон очвол. "Чи яагаад өчигдөр янцгаасангүй вэ? тэрнээс чинь болж ..." хэмээн тарвагыг ярьж байтал морь яриаг нь таслан "Донгос!" гэчхээд салхи татуулан одлоо.
_______________________________
Hanper
2010 оны 04-р сарын 27
Уран үгтэй тарвага өөр нэгнийг урхидах хэрэгтэй болсон бололтой. Уул нь сайхан арга байсан боловч цагаа өнгөрөөжээ. Заль мэх амттай байхаас гадна сайхан сэтгэлээр үржиж ургадаг юм шиг. Тэгээд нөгөөх нь цаг хугацааны эрхээр хатаж, хорчийгоод цэвдэг хүйтэн болдог биз ээ.
Comments
Post a Comment