Skip to main content

Амьд үлдсэн нь

"Хонгор минь гүй л дээ гүй... би чамайг алдмааргүй байна. Ахиад жоохон, ахиад жоохон гүйчих тэгэх үү? гуйж байна шдээ!? " хэмээн залуу эмэгтэйгээ чирэн гүйнэ. Эмэгтэй нь одоо сульдаж ядраад хөл нь ч зөөгдөхөө больжээ. Эцсийн эцэст ямар ч тэнхэлгүй болоод бүдэрч унаад чирэгдэж эхлэхэд залуу аргагүйн эрхэнд зогсоод түр амаръя гэж шийдсэн боловч араас нэхэгчдийн дуу нэг их холгүй сонсогдоход нь яаж ч чадалгүйгээр бүсгүйгээр үүрээд гүйлээ. Гүйж байхдаа унаж тусаж, эмэгтэй нь өөрийг нь хаяад амиа бодон зугтахыг гуйх боловч залуу дүлий мэт гүйсээр л ... Эмэгтэй бүх болсон явдлыг эргэцүүлэн бодно. Өмнө нь залуу өөрийнх нь араас хэчнээн их гүйдэг байсан ч огтоос тоож харьцдаггүй байсан бол одоо дэргэд нь үлдэж ганц хань болж байгаа энэ залууд өөрийн эрхгүй дасаж хагацмааргүй байгаа боловч өөрийнх нь энэ арчаагүй байдлаас болон тэр ч гэсэн үхэх болж байгаад уур нь хүрнэ. Уурласандаа залууг чанга тэвэрнэ.Нүднээс нь зогсоо зайгүй урсах нулимс залуугийн нүүрийг даган урсахдаа залуугийн хааяа нэг тогтож, тогтож тасран унах нулимсыг нууна. Амьдралдаа анх удаа нэг л эмэгтэйд хайртай болоод тэрэндээ тоогдох гэж хэчнээн их зовлоо. Эцсийн эцэст ашгүй нэг хамт байх боломж гарж ирэх энэхэн мөчид л ингээд түүнийгээ алдчихна гэхээс сэтгэл нь түвдэхгүй ерөөс энэ талаар бодохыг ч хүсэхгүй байв.

Одоо хэдхэн цаг ... 2 цаг... үгүй ээ ганцхан цаг. Үүр хаяар ч байна гэдэг чинь удахгүй амьд үлдэх боломжтой гэсэн үг. Нар л мандчихвал энэ бүхэн дуусаж бид хоёр амьд үлдэх боломжтой. Хэрвээ тэгж чадвал бүх юм сайхнаар эргэх болно, үгүй ээ! бүүр гайхалтай болох болно. Бид эцсийн эцэст хамтдаа байх болно гэж бодох тусам залуу улам хүч орох шиг санагдан урагшилсаар л... Гэвч аргагүй хамаг тамир тэнхээ нь барагдаад зөөж ядан байсан хөл нь бяцхан модны үндэст тээглэн тэр хоёр өнхрөөд өгөв өө. Өөрийн зөн совингоор л тэсэн тэвчиж зугтааж байсан юм уу!? гэлтэй нэгэнт ойчоод зогссон хөл нь ахиж хөдлөх тэнхэлгүй болжээ. Араас ирэгсэд улам ойртсоор л...

Залуу эмэгтэйгээсээ гуйна. "Гуйж байна зугтаа ч! гүйгээ ч! Би чамайг л амьд үлдээх гэж өдий болтол гүйсэн өдий хүртэл зугтаасан. Тэгээд эцэст нь чи үхүүлчихвэл энэ бүхэн ямар ч хэрэггүй болно шдээ! Гүй! одоо яв! зугт!" гэж хэчнээн зандарсан ч эмэгтэй айн хөшсөндөө сүүлчийн найдвар нь ийнхүү алга болж байгаад гуньж гутарсандаа цурхиран уйлаад нэг л газраа суусаар. Гэнэт эмэгтэйн нүүрэнд тас хийн хэн нэгний гар буухад гайхан харвал залуу ууртайгаар өөрийг нь ширтэнэ. Эмэгтэйн хацар нь халуу дүүгэхийн сацуу зүрх нь уур омгоор буцалж эхэллээ. Зовлон шаналалд нуга дарагдан байсан сэтгэл гэнэт энэ шударга бус бүхнийг хараан зүхээд галд шатаж эхлэн хорслын нүдээр харвал. Залуу яах ийхийн зуургүй ахин гараа далайн нөгөө хацрыг нь алгадав. Эмэгтэйн нулимс хорсол,үзэн ядалтаар дүүрэн урсаж гарахад "Зайл! эндээс зайл! би чамайг үзэн ядаж байна! чамайг баян болохоор чинь л би өдий хүртэл сайхан амьдралыг мөрөөдөн хий хоосонд тэмүүлсээр энд хүрэв! Одоо би үхэх нь хараал идээсэй чамайг, нүднээс далд ор " гээд бүсгүйг түлхлээ. Бүсгүй энэ бүхэнд нам цохигдон өөрийн эрхгүй сөхрөөд ахин уйлж гартал "Үлэнцгээ хийгээд уйлаад байгаан чи " гээд залуу дахиад алгадаад авав. Эмэгтэй одоо гүйж гарлаа. Залууг үзэн ядсан сэтгэлдээ гүйж гарав. Хэсэг зуур түүнийг хайрлах сэтгэл төрснийгөө үзэн ядсандаа хамаг хурдаараа гүйнэ. Ард нь залуугийн аймшигтай муухайгаар орилох сонсогдсон ч одоо энэ бүхэн түүнд хамаагүй болсон тэр адгийн амьтан байж.

Нарны алтан шаргал гэрэл туслаа. Одоо бүх юм ард хоцорсон. Үхэл...худал хуурмаг...адгийн амьтан цөмөөр ард хоцорсон. Бүсгүй учир зүггүй инээж гарлаа. Хахаха...хахаха... зогсоо зайгүй инээнэ. Тэгснээ гэнэт уйлж гарав...

Comments

Popular posts from this blog

Болзоо

Өдөржин хүлээсэндээ ганцаардсан Жагаа утсаа харж чадахгүй хөрвөөнө. Өөрөө бичихээр хорвоо хагарчих юм шиг санагдах аж. Хэрвээ би царайлаг байсан бол, хэрвээ би өндөр байсан бол, хэрвээ би баки байсан бол гэх мэтчилэн бодож өөр өөрийгөө аргадаад байна уу!? ятгаад байна уу!? гэдгээ ялгах чадалгүй дурлачхаж. Гэхдээ тэрийгээ Жагаа яаж мэдэх билээ. Мэдсэн бол уйлж унжиж "Хорвоо яагаад надад ингэж хатуу хандана вэ? Анхны хайр минь яагаад өнчин байгаа юм бэ!?" гээд агсам тавих нь гарцаагүй. Анхны хайр бариа биш гараа гэж хэн нэгэн өөр нэгэндээ хэлж байсан тохиолдол түүхэнд байсангүй. Байлаа гэхэд тэр нь согтуу хүний чихэнд ороод сэгсрэгдэж. Газарт унаад шалбааг болж. Бардам зандаа шүд зуух Жагаа сошиалаар нь нэг шагайж, мессежээрээ нэг өнгийнө. Бичмээр санагдаж болохгүй юм шиг дотор нь давчдан. Юу хийсэнийг нь, юу хийж байгааг нь мэдээд өөрийнхөө тухай бичиж гоё нар, зөөлөн салхи, шиврээ бороо хуваалцахыг хүснэ. Нөгөө талд нь Уран энэ тухай огт бодсонгүй. Хааяа нэг Жагаагаас зурвас

#6. Царцаа

Шавьжны ертөнцөд шавьж болгон царцааг далавчтай байж нисдэггүй гэж шоолно. Би нисдэг гэж царцаа хичнээн гүрийвч нисэж үл чадна. Хичнээн хүсээд залбираад нисэж чадахгүй хэвээр л байна. Урьдын адил царцааг бүгд гадуурхана. Ганцаардал дунд үзэн ядалт төрөөд оволзоод байвч хэн ч биш ердөө л нэг царцаа болохоор яаж ч үл чадна. Шүүдэрийн дусал гэдэг бол шавьжнуудад мөнхийн ус л гэсэн үг харин шавьжнууд хөөрхий царцааг гадуурхаад тэрүүнээс үл уулгана. Ганцаардал дунд царцаа улам живсээр л . Царцаа бодлоо би бол би. Би сэтгэл хангалуун байж л амьдарч чадаж байвал бусадын юу бодох нь ямар хамаа байх билээ. Ингээд царцаа ганцаараа амьдрах боллоо. Хойд. өмнөд туйл элсэн цөлүүдэд очсон боловч хөөрхий царцаа урьдын адил шоовдорлогдсоор. Нисдэггүй далавчтан, нисдэггүй далавчтан... Аль эсвэл амьдрал оршихийн аргагүй газар л түүнд амар амгаланг өгөх боловч амьд байх боломж өгөхгүй зовооно. Царцаа эцэст нь амьдралд ганцаараа амьдаргүйг ойлголоо. Энэ л үед үзэн ядалт нь өшөө хорсол боллоо. Царцаа далавч

#10. Тэмээлзгэнэ

Тэмээлзгэнэ бол говь нутагын заан. Тэр их том болохоор тэмээ гэхээсээ илүү тэмээлзгэнийг хүмүүс уналагадаа хэрэглэх дуртай байв. Томоос гадна өнгө үзэмж нь солонго мэт, нэг нэгнийг нь хооронд нь андуурч эндүүрэх дохиолдол ч багаа байдаг болохоор хүмүүс дуртай нь аргагүй хэрэглэнэ. Хүмүүс аажим аажимаар суурьшиж эхэлсэнээр орчин тойронгоо хамгаалуулахаар нохойг тэжээж эхэллээ. Нохой ч илүү амар тайван амьдралаасаа салахгүйн тулд хичээнгүйлэн зүтгэнэ. Тэмээлзгэнэ аймаар том боловч жижигхэн зүрхтэй амьтан ядаж байхад айлийн ойролцоо зөрөх төдийд л нохойнууд дайрч барьж идэх шахна. Хөөрхий тэмээзгэнэ өөрлүү нь биш унаж яваа хүнрүү нь дайрч буйг яаж мэдэх билээ дээ!? Айсанаасаа болоод тэмээлзгэнэ урьд урьдийнхаас бага иддэг боллоо үүнээсээ болоод бие нь ч жижгэрч эхлэв. Ингээд хүмүүс нэг л өдөр уналгадаа ашиглахаа болив. Юм л бол харангадаад уначихдаг амьтангаар яаж тээвэр хийх вэ дээ!? ингээд тэмээлзгэнэ боджээ: том байх тусам жижиг биетэй гарууд намайг дээрэлхдэг байсан юм чинь би тэднээс