Энэ хүүхэд уйтгарладаггүй байсан юм. Уйтгарлах ч шаардлага түүнд байсангүй. Өдөр бүхэн нар мандаж, үдэш болгон жаргаад араас нь сар залган авч байхад юундаа ч уйтгарлах билээ. Харин тэр нэг өдөр түүний толгойд хачин бодол орж ирлээ. Хэрвээ орчлон ертөнц хязгаартай юм бол түүн доторх бүхий л зүйлс хязгаартай байж таараа. Тэгэхлээр аз жаргалын тоонд ч хязгаар байдаг байх нь ээ!? намайг уйлж байхад өөр нэг нь инээж намайг инээж байхад өөр нэг нь уйлж ... бүгд л хязгаартай, тоотой түүндээ баригдана.
Би өөрөө уйлах дургүй ч хэн нэгнийг уйлахыг харах бүүр ч дургүй. Хэдий хараагүй ч гэсэн намайг баяртай байхад өөр хэн нэгэн гуниглана гэдэг хэдий харамсалтай вэ? ерөөсөө би уйтгарлах хэрэгтэй юм байна. Тэгээд надад ирэх ёстой байсан баяр баясал өөр нэгэнд шилжин очиг. Би хамгаас хүчтэй хамгаас мундаг болохоор би гуниглаж, би шаналж, би л тэдгээр зовлонг үүрье.
Хүү ерөөсөө л анхнаасаа ингэж бодож. Түүний толгойд өөр юу ч орж ирсэнгүй. Ингээд тэр өдөр болгон гунигладаг боллоо. Нар өөд гунигтай нүдээр хараад сайн байна уу? нар ахаа хэмээн мэндчилээд өдрийг эхэлнэ. Гунигладаг болсон болохоор ганцаардах болов. Хэн нэгэнтэй найзалчихвал гуниг өөрөөс нь үргэж яваад хэн нэгэн дээр нисэж очоод наалдчих юм шиг санагдах тул салхийг найзаа болгон авлаа. Өглөө гэрээсээ гаран сургуульдаа явахдаа салхитай ярьж, түүнтэй тоглож, түүнтэй уралдана. Эцэс сүүлд нь салхинаас өөр найзгүй болчхов. Хүү энэ бүхнийг мэдэж байсан ч зоригтойгоор өөрийнхөө гунигийг аван урагшилж эхэллээ. Учир нь тэр гуниглахгүй бол өөр нэгэн уйтгарлана гэдэгт тэр итгэсэн хэвээрээ л.
Өдөр хоног, сар жил улиран улирсаар. Нэг л мэдэхэд өнөөх хүү эрийн цээнд хүрчээ. Энэ үед бусдын төлөө өөртөө авсан гуниг нь үргэлж л түүнийх байсан мэт санагдана. Анхнаасаа яагаад гуниглах болсон шалтгаанаа ч мартчихаж, мартсан биш дассан ч байж магадгүй юм. Нэг л өдөр үл таних охинтой танилцлаа. Гэтэл аз жаргал дотроос нь бургилаад гуниглах сэтгэлийг нь хөөж туух болов. Хүү ч байдгаараа гунигаа авч үлдэхээр шаргууцалдана. Энэ бүхэн нөгөө охиныг "Чи яагаад ийм гунигтай байгаад байдаг юм бэ? Чи гунигтай байхаар би ч гэсэн гунигтай болчих юм." гэж хэлэх хүртэл үргэлжлэв. Магадгүй охин хэлээгүй хүү өөрөө анзаарсан байж магадгүй.
Тэгээд бодлоо гуниг хэн нэгэнд аз жаргал авчирдаггүй гуниг л авчирдаг юм байна. Харин аз жаргал баяр баясал авчирдаг болов уу? Гэвч тэр хэтэрхий хоцорсон байлаа. Энэ бодлоо мэдэхээс нь өмнө гунигт дургүй охин яваад өгчхөж. Өөрөө хүсэн өдөө хүртэл үүрч байсан гуниг нь түүнд эргээд ирлээ. Тэр одоо уйтгарлах дуртай. Өөр хэн нэгэнд аз жаргал авчирдаг гэж боддог болохоороо бус зүгээр л түүнд дасчихсан болохоор уйтгарлах нь түүнд таатай санагдана. Магадгүй өөр шалтгаантай ч байж мэднэ.
Өдөржин хүлээсэндээ ганцаардсан Жагаа утсаа харж чадахгүй хөрвөөнө. Өөрөө бичихээр хорвоо хагарчих юм шиг санагдах аж. Хэрвээ би царайлаг байсан бол, хэрвээ би өндөр байсан бол, хэрвээ би баки байсан бол гэх мэтчилэн бодож өөр өөрийгөө аргадаад байна уу!? ятгаад байна уу!? гэдгээ ялгах чадалгүй дурлачхаж. Гэхдээ тэрийгээ Жагаа яаж мэдэх билээ. Мэдсэн бол уйлж унжиж "Хорвоо яагаад надад ингэж хатуу хандана вэ? Анхны хайр минь яагаад өнчин байгаа юм бэ!?" гээд агсам тавих нь гарцаагүй. Анхны хайр бариа биш гараа гэж хэн нэгэн өөр нэгэндээ хэлж байсан тохиолдол түүхэнд байсангүй. Байлаа гэхэд тэр нь согтуу хүний чихэнд ороод сэгсрэгдэж. Газарт унаад шалбааг болж. Бардам зандаа шүд зуух Жагаа сошиалаар нь нэг шагайж, мессежээрээ нэг өнгийнө. Бичмээр санагдаж болохгүй юм шиг дотор нь давчдан. Юу хийсэнийг нь, юу хийж байгааг нь мэдээд өөрийнхөө тухай бичиж гоё нар, зөөлөн салхи, шиврээ бороо хуваалцахыг хүснэ. Нөгөө талд нь Уран энэ тухай огт бодсонгүй. Хааяа нэг Жагаагаас зурвас
Уйтгарлах дуртай байж болохгүй ээ. Битгий уйтгарлаарай, битгий гуниглаарай. Өөрийг нь гомдоохгүйн тулд бас битгий гуниглаасай, битгий шаналаасай гэсэндээ өмнөөс нь гуниглаж байгаа хэн нэгэн байгаа ч юм билүү. Өөрөө гуниглалаа гээд өөр хэн нэгээ хэзээ ч аз жаргалтай болохгүй ээ. Харин эсрэгээрээ жаргалтай байвал өөрийг чинь хараад бусад хүмүүс ч гэсэн баяртай байх болноо.
ReplyDelete